مجموعه ورزشی آزادی Azadi Sports Complex

استادیوم آزادی از وقتی صندلی گذاری شد دیگه ۱۰۰ هزار نفری نیست ولی دیگه با این تعداد شناخته شده در حال حاضر تقریبا ۷۵ هزار نفر گنجایش داره که در سال ۱۳۵۲ ساخته شده که در سر در استادیوم بهش اشاره شده که با پول بیت المال ساخته شده. پارکینگ استادیوم رو باز و خاکی هستش و اصلا مناسب نیست که هزینه جداگونه داره. بلیط بازیا اکثرا اینترنتی فروخته میشه ولی برای ورود باید بریم تو صف و بلیط کاغذی رو هم تهیه کنیم و برای دیدن یه بازی مهم حداقل از دو ساعت قبل باید اقدام کنی که هیچ جای دنیا این شکلی نیست و هیچ جای دنیا ورود زنان ممنوع نیست. امکانات استادیوم سرویس بهداشتی داغون، بوفه گرون همین و کشیدن سیگار و مواد دیگه به راحتی انجام میشه.

وقتی اسم استادیوم ۱۰۰ هزار نفری آزادی میاد حس شور و نشاط و هیجان به آدم دست میده (البته الان به خاطر نصب صندلی به جای سکو، ظرفیت ورزشگاه به ۸۰ هزار نفر کاهش پیدا کرده)
که متاسفانه خانم ها امکان حضور تو این ورزشگاه رو ندارن ?
ورزشگاه آزادی یا آریامهر سابق برای میزبانی بازی های آسیایی 1974 که در تهران برگزار می شد ساخته شد و یکی از مجهزترین و بزرگترین ورزشگاه های جهان لقب گرفت.
البته در حال حاضر این استادیوم امکانات خوبی نداره مثلا سرویس بهداشی، بوفه، بلیط فروشی، پارکینگ و ... مناسب نیستند.
دسترسی با مترو راحتتر بود چون جای پارک نداره و پیدا کردن جای پارک خیلی سخته.
توصیه میکنم اگر برای دیدن مسابقه های مهم تیم های پرطرفدار که ورزشگاه پر میشه، به این ورزشگاه میرید سعی کنید حداقل دو ساعت قبل اونجا باشین.
(عکس ها مربوط به بازی روز جمعه ۶ اردیبهشت بازی پرسپولیس و سپاهانه)

وقتی اسم استادیوم آزادی میاد همیشه یاد فوتبالهایی میفتیم که از شبکه ۳ میدیدیم. برای دوست داران فوتبال همیشه حضور در این ورزشگاه یک آرزوست. ورزشگاهی بزرگ که زمانی یکصد هزار نفر جمعیت داشت. در سفری چند روزه و مجردی البته به پایتخت فرصتی پیش آمد که بهمراه دوست عزیزم به ورزشگاه آزادی بریم و یکی از بازی هارو از نزدیک ببینیم. جو پر شور و هیجان انگیزی در ورزشگاه وجود داشت که تماشا و لذت دیدن فوتبال رو دو چندان میکرد از کل کل طرفداران تیم ها گرفته تا تشویق های جالب طرفداران.

همه ی طرفداران تیم ها کلی خاطرات خوب و بد از استادیوم دارند ولی نقدم راجب کسانی است که هنوز حتی رنگ هیجان از نزدیک فوتبال دیدن را ندیده اند ، طعم تخمه خوردن ، حرص خوردن ، کری خواندن و ...
به امید روزی که با خانواده بتوانیم به استادیوم برویم!