باغ سنگی در نزدیکی شهربلورد واقع در روستای میاندوآب و در فاصله ۴۰ کیلومتری جنوب شرقی سیرجان قرار دارد و به دست فردی کر ولال به نام درویش خان گنگ اسفندیارپور که به کشاورزی اشتغال داشته، ساخته شده. او که یکی از زمین داران سیرجان بود، چند سال بعد از انجام اصلاحات ارضی، در سال ۱۳۴۰ که بسیاری از زمین هایش رو از دست داده بود، به نشانه اعتراض درخت های باغش رو که همه آنها خشک شده بود با آویزان کردن سنگ زینت بخشید. باغ سنگی یکی از جاذبه های دیدنی استان کرمان و شهر سیرجانه که مردم زیادی از اون دیدن می کنن. مردم از روستاهای دور و نزدیک برای تماشا و تبرک و بستن دخیل به باغ سنگی میان. درویش خان پس از 83 سال زندگی در ۱8 فروردین سال ۱۳۸۶ درگذشت و پیکرش در محل باغ سنگی بلورد سیرجان به خاک سپرده شد.
باغ سنگی سیرجان یکی از عجیبترین جاذبههای شهر کرمان است. در این باغ به جای برگ و میوه، سنگهای سنگین از درختهای خشک آویزان شدهاند و منظرهای متفاوت را خلق کردهاند. باغ سنگی عمر زیادی ندارد اما بااینحال امروزه به یکی از اسرارآمیزترین جاهای دیدنی سیرجان تبدیل شده است. این باغ توسط فردی به نام «درویش خان اسفندیارپور» ساخته شده است. روایتهای متعددی درباره علت ساخته شده این باغ وجود دارد.
در این باغ ششگوشه، نه بذری کاشته شده و نه زمینی شخم زده شده، این باغ حتی به آب و آفتاب هم نیاز ندارد و میوههای آن چهارفصل هستند. باغ سنگی سیرجان پر از درختهای خشک با میوههای سنگی است. گاهی حتی وزن این سنگها به بیش از ۱۰ کیلوگرم میرسد.
داستان باغ سنگی سیرجان به سالها قبل بازمیگردد. این باغ توسط فردی به نام درویش خان اسفندیارپور ساخته شده است. درویش خان مردی لال و ناشنوا بود.
در سال ۱۳۴۰ و پس از اجرای طرح اصلاحات اراضی، درویشخان هم مثل تعدادی از زمینداران بزرگ، زمینهای خود را از دست داد و درختان باغش کمکم خشک شدند. او که تحمل این مصیبت را نداشت و نمیتوانست باغ خود را به صورت خشکیده ببیند در صحرای مجاور یکی از باغهای قدیمی خود، چادر زد.
بعدازاین اتفاق درویش خان تصمیم گرفت اعتراض خود را با شیوهی متفاوتی بیان کند. او در زمین خود تنه خشک درختان را میکاشت و از آنها سنگ آویزان میکرد. او این کار را آنقدر ادامه داد که در نهایت یک باغ سنگی به مساحت ۱۰۰۰ متر ایجاد کرد. باغ سنگی درویش خان ۱۸۰ درخت داشت، حالا دیگر هیچکس نمیتوانست صدمهای به این باغ بزند و همچنین خطری مانند خشکی باغش را تهدید نمیکرد.
هطورکلی روایتهای متفاوتی درباره درویش خان وجود دارد. بسیاری از افراد او را مرد دلاوری معرفی میکنند که لاشه گوسفندان را از دست یک جفت پلنگ باز پس گرفته و آنها را کشته است. همچنین برخیها میگویند درویش خان با مارها و گرگها بازی میکرد. اما داستان درویش خان هر چه باشد میتوان نبوغ و هنر او را در باغ سنگی مشاهده کرد. در آخرین عکسها، او فرد مسنی با ریشهای سفید و بلند است که به درخت خشکیدهی باغ سنگیاش تکیه داده است.
جالب است بدانید پرویز کیمیایی در سال ۱۳۵۵، داستان زندگی درویش خان و باغ سنگی او را در یک فیلم به تصویر کشید. بازیگران این فیلم خود درویش خان و خانوادهی او بودند. فیلم باغ سنگی در زمان خود به شهرت قابل توجهی رسید و پس از نمایش در جشنوارههای داخلی و خارجی، جایزه خرس نقرهای برلین را از آن خود کرد. پرویز کیمیایی برای اطلاع از اوضاع درویش خان، بار دیگر در سال ۱۳۷۳ به باغ سنگی بازگشت و یک مستند به نام «پیرمرد و باغ سنگی» ساخت.
از ویژگیهای عجیب باغ سنگی سیرجان میتوان به سنگهای خاصی که در این باغ بهکاررفته است اشاره کرد. تمام سنگهای این باغ، دارای سوراخ هستند و از این طریق به شاخههای خشک وصل شدهاند. برخی از این سنگها آنقدر بزرگ و سنگین هستند که جابهجایی آنها حتی برای یک مرد تنومند هم کار بسیار مشکلی به نظر میرسد.
روایتهای متعددی درباره علت ساخت باغ سنگی سیرجان وجود دارد. متأسفانه به علت کر و لال بودن درویش خان هیچگاه کسی به رازهای زندگی این فرد پی نبرده است.
آدرس باغ سنگی سیرجان: استان کرمان، ۴۰ کیومتری جنوب شرقی سیرجان، روستای میاندوآب. با مشاهدهی تابلوی باغ سنگی سیرجان به سمت جادهی فرعی خاکی بپیچید. در نهایت بعد از ۴ کیلومتر رانندگی به مقصد خواهید رسید.
باغ سنگی در 45 کیلومتری سیرجان به سمت بافت در استان کرمان ودر نزدیکی روستای بلورد، واقع شده است. باغ سنگی. باغی که نه میوه میدهد و نه پربار است و دلیل شهرت آن فقط داستان تامل برانگیزش است. صاحب باغ سنگی فردی شش ضلعی (نا منظم) به نام درویش خان اسفندیارپور بود. مردی بود کر و لال که با خانوادهاش در ۴۰ کیلومتری سیرجان از طریق دامداری وکشاورزی زندگی میکرد. او پس از اصلاحات ارضی در سال ۱۳۴۰ برای اعتراض بخاطر از دست دادن املاکش، دست از باغداری برداشت تا اینکه همه درختان زمین باقی مانده او (پس از تقسیم اراضی) خشک شدند. او به همه شاخههای درختهای میوه سنگ آویزان کرده بود و از آنها چون میوه حقیقی مراقبت میکرد.درویشخان از طایفه بچاقچی یکی از طوایف اصیل سیرجان بود که شکارچی بودهاند. درویش خان اسفندیارپور در سن ۸۳ سالگی در ۱۸ فروردین ۱۳۸۶ درگذشت و پیکرش در این باغ دفن گردید.
40 کیلومتر از سیرجان خارج میشوید و در کنار جاده برخورد میکنید به یکی از زیباترین آثار شاید بهتره بگیم در دنیا....باغ سنگی...برای درویشی کر و لال که در تقسیم اراضی و کمبود آب درختانش خشک شدند و برای اعتراض درختان خشک را در اینجا کاشته و به جای میوه از آن سنگ آویزان کرده.سنگ هایی به اشکال مختلف که هر کدام بازگوی اتفاقی خاص در زندگیِ اوست...تا زمان مرگش دز کنار باغ بوده و از آن نگهداری میکرده است .
در ٤٠ كيلومتري جنوب شرقي شهر سيرجان باغي عجيب وجود دارد بطوريكه ميوه هاي اين باغ از جنس سنگ مي باشند. اين باغ در دهه ١٣٤٠ شمسي توسط شخصي بنام درويش خان بنا نهاده شده است. نقل است كه بدليل اعتراض به قانون اصلاحات ارضي و يا خشك شدن باغ، درويش خان سنگهايي را سوراخ كرده و به شاخه هاي درختان آويزان كرده است. اين باغ در جاده سيرجان به بافت واقع شده و همه روزه تعداد زيادي گردشگر داخلي و خارجي از آن بازديد مي كنند. روحش شاد
#تايسيز