سالها قبل برندی در تهران شروع به کار کرد که اسامی عجیب و غریب همبرگرهایش، مشتری های زیادی را به مغازه اش باز کرد و کلی شعبه در تهران و احتمالا شهرستانها زد. بله دارم از عطاویچ صحبت میکنم. رستورانی که در مدت کوتاهی به قدری در کیفیت ارایه گوشت برگر، افت کرد که به شخصه دیگر پایم را در رستورانشان نگذاشتم. گذشت تا چند روز قبل به هوای خوردن ماهی کبابی به دریاچه چیتگر رفتیم (روبروی باملند) و چون یکی از دوستان مایل به خوردن ماهی نبود از بین گزینه های رستورانهای آن بخش فقط عطاویچ قابل قبول بود. سفارش پیتزای استیک دادیم. در رسید 10% هم سرویس و مالیات بر ارزش افزوده دریافت کردند که هزینه پیتزا با یک رستوران ایتالیایی خوب برابری کرد.
به دلیل برودت هوا رستوران خلوت بود. صندلی ها به صورت کاناپه ای قرمز رنگ و دو به دو روبروی هم قرار گرفته بود. چندین منوی کاغذی هم تک و توک روی میزها پخش بود. یکی دو مشتری هم مشغول صرف غذا بودند. شماره رسید را صدا زدند و پیتزا را تحویل گرفتیم.
پیتزا به صورت پنجره ای سرو شده بود. نان ضخیمی که نیمی از آن خمیر بود. حجم زیادی از یک پنیر نه زیاد خوشمزه روی آن بود و به خوبی به بدتر شدن وضعیت نان کمک کرده بود و مقدار بسیارکمی گوشت استیک روی پیتزا بود. قطعات بسیار ریز و خورد شده گوشت که کلا لابه لای پنیر گم شده بود. سفارش من ماهی کبابی بود ولی چند تکه از پیتزا را که امتحان کردم با بی کیفیت ترین پیتزایی که تا به حال خورده بودم مواجه شدم و کاملا مطمئن شدم که دیگر از حوالی این رستوران رد هم نخواهم شد.