اواخر سال گذشته به دکور سازی مغازه کوچکی در بخشی از خیابان حکیم نظامی گذشت که چندان مسیر پیاده روی افراد نیست و بیشتر سواره از برابرش می گذرند. کم کم مغازه به رنگ سیاه و سفید در آمد و تابلوی فست فود پوتنزا بر سردرش قرار گرفت و منوی غذاها هم رفت روی دیوارش. یکی دو هفته بعد امتحانش کردیم. با توجه به موقعیت و مساحت، بیشتر باید به چشم بیرون بر به پوتنزا نگاه کرد. اما به عنوان سالن انتظار هم تجربه خیلی دلچسبی نیست تنها در سکوت و زیر نگاه صندوقدار نشستن. آن هم صندوق داری که در گرفتنِ سفارش مشتری تردید می کند و با چانه زنی می خواهد او را از خوردن چیزی منصرف کند(نه اینکه به خوردن چیز دیگری دعوت کند). بسته بندی بیرون بر مناسب است اما کیفیت غذای داخلش نه چندان! دست کم این دو پیتزایی که ما خوردیم روی نان سوخته بنا شده بود! یعنی به رنگ سیاه درآمده بود و بوی دود میداد! از همه جای مجموعه بوی تازه کاری می آید شاید تا وقتی که شما به پوتنزا سر بزنید کسب تجربه کرده باشند و پیتزای ایتالیاییشان با امریکایی تفاوتی داشته باشد و سیب زمینیهایشان خام نباشد.