من اصلا از ایستگاه مترو شریعتی به شوق بستنی حاجی بابا بیرون می آیم! نه این که طعم های خارق العاده و یگانه ای اینجا باشد اما همین فکر که توی این گرمای نفس گیر حاجی بابا با منوی پر و پیمانش از انواع بستنی و شیک و آبمیوه تازه ( و البته نوشیدنیهای گرم و پیراشکی برای مواقعی که نقش گرما در دغدغه های ذهنی آدم این همه پررنگ نیست!) و پرسنل متعددش آن بالا هست و بدون معطلی قابل توجهی -حتی در ساعتهای شلوغی- می توانم تجدید قوا کنم دلپذیر است. هیچ نقطه پنهانی در حاجی بابا وجود ندارد و میتوانید مراحل آماده شدن سفارشتان را با چشم پیگیری کنید و ببینید که مثلا پرتقال به سفارش شما باز می شود تا آب گرفته شود و... . مشکل فقط صندلیهای انتظار داخل فضای مغازه است که اغلب برای صرف سفارششان که توی ظرفهای یک بار مصرف و قابل حمل به دستشان داده اند همان جا می مانند و این انتظار را در ساعت شلوغی دشوار می کند: توی یک راهرو باریک کسانی سمت چپتان بستنی میخورند و کسان دیگری در سمت راستتان طعمهای دلخواهشان را انتخاب می کنند و کسان دیگری سفارسشان را رو به روی شما تحویل می گیرند و قصد دارن از پشت سرتان بیرون بروند و کسان دیگری هم مثل شما آن وسط سعی می کنند بایستند تا شماره فارش اعلام شود!! این در حالی است که چهارباغ و درختهایشو صندلیهای زیر درختهایش در دو قدمی است و می شود رفت و بستنی یا هر چیز دیگر را در فضایی با شلوغی کمتر تناول کرد! من که آب پرتقال انبه ام را پشت چراغ راهنمایی و در حال عبور از عرض خیابان خوردم!