این کافه چند تا فرق عمده با کافه های مرسوم دارد: منویی که به جز روشن بودن و معرفی کامل غذاها و نوشیدنی ها از مهمان می خواهد حساسیتهای غذاییش را به اطلاع میزبان برسان تا نگرانش باشد.
صدای قطعه قطعه شدن مواد اولیه بعد از سفارش شنیده می شود و این یعنی با مواد اولیه ای تازه رو به روییم نه با چیزهایی که به علت ضیق وقت(!) از قبل آماده شده اند. بشقابی که روی میز می آید سرد و محتوایش گرمِ گرم است. پاستا به اندازه پخته شده و آن قدر نرم نیست که به چنگال آوردنش مبارزه ای باشد.
موسیقی متن بازخوانیهای ترانه های مشهور ایرانی و میزها مزین به کتابهای گزیده شعر است و در مجموع مهمان سلیقه ای مشخص هستیم نه تزئینات تجاری. این جا احساس میکنیم مهمانیم نه مشتری.