غذاهای خیابانی در آسیا عامل توسعه ی شهرها بوده و به افرادی که عجله دارند میان وعده های سبکی را ارائه می دهند. در عین حال برای مردم فقیری که وسایل محدودی برای آشپزی در اختیار دارند، امکان خرید غذایی خوش طعم با سابقه ی فرهنگی و تاریخی را فراهم می آورند. ریشه های برخی از دستور پخت هایی که امروز در سطح بین المللی مطرح هستند را باید در فرهنگ آسیایی جست و جو کرد، به همین دلیل است که امروز کشورهای زیادی ادعای مالکیت بر روی این غذاها را دارند.
- فو Pho
این سوپ نودل برنج اصالتا ویتنامی بوده و پس از دوران استعمار فرانسوی ها به آن سوی اقیانوس ها نیز راه یافته و تبدیل به یکی از محبوب ترین غذاهای آسیایی شد. باور می رود که این غذا در قرن بیستم، شمال ویتنام و نزدیک هانوئی در دهکده ای به نام Vân Cù و روستاهای اطراف آن خلق شده باشد. این خوراکی کار خود را با عنوان غذاهای خیابانی شروع کرد و تا به امروز نیز به عنوان یکی از محبوب ترین غذاهای خیابانی ویتنام و آسیای جنوب شرقی مطرح بوده است. متداول ترین اقلام این سوپ با آب مرغ یا گوشت تهیه می شوند.
- پانیپوری Panipuri
پانیپوری از منطقه ی ماگادا در هند آمده و یک میان وعده ی خوشمزه است که می توان آن را از تمامی فروشندگان خیابانی تهیه کرد. لازم به ذکر است که این غذا در پاکستان، نپال و بنگلادش نیز بسیار محبوب می باشد. این غذا از نانی توخالی به نام پوری (نانی هندی سرخ شده در روغن فراوان) تشکیل شده که تا زمانی که ترد و خوشرنگ شود سرخ می گردد و سپس داخل آن را با مواد مختلفی همچون سیب زمینی، نخود، گشنیز، فلفل و چاشنی های دیگر پر می کنند. در انتها نیز پانی یا مایع طعمدار شده به آن اضافه می شود که در دهان بسیار خوش طعم و خواستنی می گردد. در طول سالها این غذا نام های متفاوتی به خود اختصاص داده که بیشتر آنها به سر وصدای ناشی از گاز زدن و خوردن این غذا مربوط می گردد.
- گوآ بائو Gua Bao
این غذا را که با نام همبرگز تایوانی می شناسند از نوعی نان بخصوص تهیه شده که به آن بافتی نرم و جویدنی می دهد. علاوه بر گوشت به آن گشنیز، ترشی سبزیجات و بادام زمینی اضافه می کنند. شیرینی نان در کنار طعم گوشت و بادام زمینی آن را به یکی از محبوب ترین غذاهای تایوان تبدیل کرده و حتی باعث شده که این غذا به فراسوی مرزها رفته و به خوراکی محبوب گیاهخواران تبدیل شود. این برگر معمولا با سس چیلی سرو گشته و لبه ی آن باز بوده و محتویات هیجان انگیز آن را نمایش می دهد. با این وضع، این غذا به گزینه ای وسوسه انگیز برای آن دسته از افرادی تبدیل می شود که در بازارهای شبانه ی تایوان مشغول خرید و البته گرسنه هستند!
- سوم تام تای Som Tam Thai
این خوراکی سالادی خوشمزه است که از اکثر غرفه های غذای تایلند می توان آنها را خریداری نمود. سوم تام در واقع سالاد پاپایا سبز است که از پاپای کال خرد شده تهیه می گردد. این سالاد معمولا از لوبیا، ریحان، فلفل و سیر تشکیل شده و تمامی این محتویات در ظرفی بزرگ با هم مخلوط شده و ترکیبی سبک و تند را بدست می دهند. این سالاد را می توان به شکل های مختلف در لائوس، ویتنام و کامبوج پیدا کرد، اما شیرین ترین ورژن در تایلند یافت می شود چرا که در اینجا به مخلوط، بادام زمینی نیز اضافه می گردد. به دلیل محبوبیت این سالاد، ورژن تایلندی شهرتی بین المللی پیدا کرده و در تمامی شهرهای دنیا می توان آن را یافت. هرچند بهترین سوم تام را می توان از فروشنده های خیابانی بانکوک یافت که با ترکیبی متعادل بهترین سالاد را در یک بعدازظهر گرم و مرطوب به شما ارائه می دهند.
- رامن میسو Miso Ramen
در ژاپن، غذاهای خیابانی را می توان عمدتا از غرفه های مربوطه به نام یاتای تهیه نمود. یکی از غذاهای رایج، خوراکی به نام رامن است که با فرهنگ غذایی ژاپنی ها گره خورده است. این ظرف نودل را امروز می توان در هر نقطه ای چه رستوران و چه سوپرمارکت ها یافت. محبوبیت این غذا غیر قابل اندازه گیری است. رامن در اصل چینی است و تحقیقات نشان از تاریخی پر فراز و نشیب دارد که مناقشاتی را بر سر این موضوع بین ژاپن و چین برانگیخته است. رامن در ابتدا غذایی خیابانی برای کارگران بوده، اما امروز انواع مختلفی از آن وجود دارد و نوع میسو جوان ترین عضو این گروه محسوب می شود. این نوع رامن در هوکایدو خلق شده و طعم تند و عصاره ی میسو آن را به یکی از گزینه های خاص ژاپن تبدیل کرده است.
- ساتای Satay
ساتای غذایی ساده مخصوص نواحی جنوب شرق آسیاست که اولین بار در اندونزی معرفی شد. این غذا در سراسر نقاط اندونزی یافت شده و به عنوان غذای ملی آنها شناخته می شود. مصرف این غذا از زمان اقتباس دستور تهیه های کباب های هندی که با تاجران مسلمان به جاوا آمدند، باب شد. در این غذا برش های گوشت، کبابی و نیم سوز شده و در کنار سس بادام زمینی سرو می شوند. این غذا را همچنین می توان با استفاده از توفو آماده کرد؛ مخصوصا اگر روی هیزم پخته شود طعم خارق العاده ای پیدا خواهد کرد.
- گیمباپ Gimbap
گیمباپ در واقع ورژنی از ماکیزوشی ژاپنی است، نام این غذا از دو کلمه ی گیم (جلبک خشک) و باپ (برنج بخارپز) تشکیل شده است. برش های گیمباپ را می توانید در کره پیدا کنید که داخلشان با مواد مختلفی پر شده که البته محتویات آنها اغلب شامل ماهی، تخم مرغ و سبزیجات می گردد. این غذا عطر خاصی دارد که از برنج طعمدار شده ی آن با نمک و روغن کنجد ناشی می شود. ابعاد و انعطاف پذیری این غذا آن را به گزینه ای مناسب برای فروشندگان خیابانی در کره ی جنوبی تبدیل کرده، ضمن اینکه در سوپرمارکت ها نیز می توانید انواعی از آن را بیابید. گیمباپ آنقدر در کره ی جنوبی پرطرفدار است که رستوران ها به عنوان تبلیغ، خود را بهترین مکان برای ارائه ی این غذا معرفی می کنند.
- لیانگپی Liangpi
این رشته های ضخیم و شبیه نودل معمولا با استفاده از آرد برنج یا گندم تهیه شده و با سرکه، نمک، رب کنجد و روغن چیلی سرو می شوند. این خوراکی، یک غذای خیابانی رایج در چین است و می توان آن را با اضافه کردن سبزیجات سرد مانند جوانه لوبیا یا خیار طعم آن را بهتر کرد. این غذا اصالتا از استان Shaanxi می آید. این غذا سبک اما بسیار طعمدار است و روش تهیه ی منحصر به فردی دارد.
- کوئک کوئک Kwek Kwek
این غذا بسیار شبیه تمپورای ژاپنی است، با این تفاوت که در این حالت محتویات اصلی تخم بلدرچین می باشد که در مواد نارنجی رنگ فرو رفته و در روغن فراوان سرخ می گردد. کوئک کوئک نوعی tokneneng است که در سنت های غذایی فیلیپینی به آغشته کردن تخم مرغ آبپز و سرخ کردن آن در روغن فراوان گفته می شود. این غذا را در کنار سسی بسیار تند سرو می کنند. خمیر سرخ شده ی دور محتویات اصلی رنگ خود را از ادویه ای به نام Atsuete گرفته که از اسپانیا به فیلیپین وارد شده است.
- جالبی Jalebi
این غذای خیابانی میان وعده ای شیرین است که در جنوب آسیا، قسمت هایی از خاورمیانه و شمال آفریقا مصرف می شود. این خوراکی ها شیرین و جویدنی بوده و آنها را می توان گرم و سرد سرو کرد. در پاکستان این خوراکی یکی از محبوب ترین هاست که معمولا در اعیاد و زمان های جشن مصرف می شود. باور می رود که این شیرینی از هند آمده باشد، به هر روی از آرد گندم تهیه گشته و به شکل های مختلف درآمده و سپس سرخ می شود. در نهایت نیز شیره ای شیرین روی آن قرار می گیرد که بافت جویدنی و خوشمزه ی خود را مرهون آن است. قدمت این شیرینی به میانه ی قرن پانزدهم بازگشته و در زمان رمضان بین افراد نیازمنده پخش می شده است.
منبع: theculturetrip
