سال 1969 فضانوردان ناسا برای اولین بار بر روی ماه فرود آمدند. بعد از پنجاه سال، دانشمندان در حال آموزش برای ماموریت بعدی هستند. رائول مارتینز مورالس (Raúl Martínez Morales) و آماندا ماندری(Amanda Mandry) زوج ستاره‌شناسی هستند که حدودا هر هفته یکبار، ساعت 9 شب به بررسی مریخ می‌پردازند.
بعضی از شب‌ها آن‌ها آزمایشگاه‌شان را در کنار یک دالان بزرگ آتش‌فشانی یا کوه‌های ما‌قبل تاریخ، برپا می‌کنند. نمایش، با پدیدار شدن اجسام بیگانه در تاریکی شروع میشود، رگباری از شهاب‌سنگ‌های آسمانی یا ستاره ای که قبلا ندیده‌اند. مورالس می‌گوید: «معمولا غرق در ستاره‌ها و سیارات و دنیای دیگر هستم، و از زمان کودکی به دنیای دیگر علاقه‌مند بودم. مریخ، مشتری، زحل، ماه، همه برای من جذاب هستند.»
تیم تحقیقاتی این زوج بر روی مریخ حضور ندارند، ولی صحنه‌های شگفت‌آوری را می‌بینند. حتی بعضی وقت‌ها ممکن است احساس کنند واقعا در مریخ هستند. در حقیقت آن‌ها از پارک ملی لاس ولکانس (Los Volcanes Natural Park) در لانزاروته (Lanzarote) جزایر قناری تا سیاره مریخ، 54.6 میلیون کیلومتر فاصله دارند. بله، آنجا فضا نیست و یکی از جزایر اسپانیاست.
ماندوری می‌گوید: «خیلی جالب است، اینطور نیست؟» او به همراه مورالس، پلانتاریوم کاسماس را در جزیره لانزاروته اداره می‌کنند. از نظر علمی این مکان نسبت به سایر مناطق دنیا به فضا شبیه‌تر است. همچنین غار‌هایی شبیه غار‌های ماه و مریخ در این جزیره وجود دارد.
سال 1993 این منطقه از طرف یونسکو به‌عنوان ذخیره‌گاه زیست‌کره شناخته شد. لانزاروته از نظر زمین‌شناسی شباهت بسیار زیادی به ماه و مریخ دارد، و به عنوان یکی از مهمترین مراکز تحقیقاتی جهان در زمینه فضایی به حساب می‌آید. سازمان ملی هوانوردی و فضایی (ناسا) و آژانس فضایی اروپا (اِسا) از این جزیره برای آموزش فضانوردان و آزمایش مریخ‌نوردان استفاده می‌کند. در لانزاروته دانشمندان موقعیت‌هایی را که احتمال دارد در فضا اتفاق بیافتد، شبیه‌سازی می‌کنند.
پنجاه سال قبل (20 جولای 1969)، نیل آرمسترانگ (Neil Armstrong) و باز آلدرین (Buzz Aldrin) اولین انسان‌هایی بودند که در ماموریت آپولو 11 بر کره ماه قدم نهادند. حال درباره ایده‌های جسورانه‌تری صحبت میشود و این موضوع که مقصد بعدی آژانس فضایی کجا باشد، ذهن فضانوردان را به خود مشغول کرده است. یکبار دیگر انسان در سال 2024 به ماه می‌رود و سپس مریخ هدف بعدی است.
به لانزاروته برگردیم، بعضی اوقات اینطور به‌نظر می‌رسد که زمین آن، از قوانینی خلاف قوانین فیزیک و جغرافیا پیروی می‌کند. جزیره لانزاروته طی دوره‌ای شش ساله از 1730 تا 1736 به‌وسیله فوران‌های متعدد آتش‌فشانی به‌شدت لرزیده است. یک چهارم جزیره را خاکستر و بقایای مواد منفجره پوشانده است.
پارک ملی لاس والکاناس و پارک ملی تیمانفایا (Timanfaya National Park) به دلیل داشتن شرایطی مشابه شرایط فضا، مشهور هستند. در آنجا بیش از 100 مخروط آتش‌فشانی و ترکیبی از مزارع ماگمای جامد و ماسه‌های رنگی به وسعت 172 کیلومتر مربع قابل مشاهده است. جزیره لانزاروته اتمسفر بی‌نظمی دارد که باعث میشود بیابان‌های خارج از جو زمین را، که در آن زمان ایستاده است، نشان دهد. حتی ساحل نیز با توجه به این موضوع که گدازه‌ها هنگام رسیدن به اقیانوس سریعا سرد می‌شوند، ظاهر عجیب و غریبی دارد.
کسانی که به لانزاروته می‌روند، شانس دیدن چنین درام‌های سورئالی را دارند. صحبت از گرانیت، لرزه‌نگاری و مغناطیس‌سنج در این‌جا عادیست. این ابزار‌ها که توسط دانشمندان برای نظارت و کشف وقایع ناشی از آتش‌فشان‌ها، ده‌ها سال مورد استفاده قرار گرفته است، در مرکز پارک ملی تیمانفایا به نمایش گذاشته شده است. اما امروزه از لیزر‌های نقشه‌برداری سه‌بعدی و اسکنر‌های پیشرفته استفاده میشود.
فضانوردان در گذشته یکبار توانسته‌اند فضا را فتح کنند، امروزه نیز دانشمندان، از طریق شناخت اطراف زمین، ایده بهبود زندگی بشر را دارند. به همین دلیل ماموریت مریخ، هدف مهم ناسا و اِسا است. عملیات آزمایشی در جزیره لانزاروته، آن‌ها را قادر می‌سازد اشتباهاتی را که ممکن است در فضا رخ دهد، شناسایی کنند.
منبع: BBC
