میزان عرضه و تقاضا در صنعت هتلداری و به موازات آن اوضاع مهمان و میزبان در این صنعت بسیار قابل توجه است. در بسیاری از مقالات، بحث های کارشناسی و حتی برنامه ریزی های بلندمدت، توجه به قیمت اتاق ها در مراکز اقامتی مورد ارزیابی قرار می گیرد.
بسیاری از کارشناسان تحلیلگر و مردم عادی به عنوان مهمان، معتقد هستند قیمت های مراکز اقامتی بالاست و بیشتر اقشار جامعه قادر به پرداخت این هزینه های سنگین نیستند. از طرفی در بسیاری از برنامه ریزی های کلان سخن از ایجاد تسهیلاتی برای ایجاد سفرهای ارزان قیمت به میان می آید. این در حالی است که یکی از مهم ترین دستاوردهای صنعت گردشگری، سود اقتصادی و بالا بردن میزان درآمدهای حاصله است. اگر به جنبه اقتصادی این صنعت توجهی نشود، گسترش صنعت گردشگری و به موازات آن فرسوده تر شدن و آسیب دیدن منابع طبیعی و تاریخی و افزایش ناهنجاری های اجتماعی و فرهنگی، کاری بیهوده و عبث است. از طرف دیگر این تفکر اشتباه وجود دارد که صنعت هتلداری ایران سودده نیست. این مساله کاملا اشتباه است؛ چرا که هتل های موجود در کل کشور به دلیل کم تعداد بودن در مقایسه با ظرفیت های گردشگری و تعداد مسافر، سود مناسبی کسب می کنند. کم بودن تعداد تخت های قابل اجاره در تمامی هتل های کشور سبب شده بیشتر این مراکز اقامتی همواره به میزان کافی مسافر داشته باشند. متاسفانه این کم بودن مراکز اقامتی، در نوع برخورد و خدمات دهی هتلداران و کارکنانشان تاثیر مستقیمی دارد. بسیاری از این مراکز اقامتی با علم به کم بودن تعداد هتل ها، علاقه ای برای ایجاد امکانات به روزتر و ارائه خدمات استانداردتر ندارند. این موضوع سبب شده بسیاری از کارکنان مراکز اقامتی در برخورد با مسافرانی که چه به صورت حضوری برای گرفتن اتاق به هتل مراجعه می کنند و چه به صورت تلفنی یا آنلاین، رفتار مناسبی از خود نشان نمی دهند. چرا که ظرفیتشان کامل است و نیازی نمی بینند دست کم با این دسته از مسافران به عنوان مهمان بالقوه ای که شاید روزی به هتل بازگشته و در آن اقامت کنند، رفتار شایسته ای داشته باشند.
مدیریت غیرحرفه ای، مهم ترین ضعف
از دیگر مشکلاتی که سبب نارضایتی مهمانان هتل می شود، نارضایتی شغلی کارکنان هتل است. متاسفانه همچنان نبود مهارت در مدیریت مراکز اقامتی ایران دیده می شود. بسیاری از مدیران رده بالا و مدیران میانی که نقش مهمی در انسجام هتل دارند، به توانایی ها و دانش های حرفه ای این صنعت آگاهی ندارند و بسیاری براساس دلایل دیگر به عنوان مدیر برگزیده شده اند. این نبود شایستگی مدیران سبب استخدام افراد غیرحرفه ای شده و به دلیل نبود مدیریت صحیح و حقوق های پایین کارکنان ناراضی و ناآگاه، انتظارات مهمانان را به طور صحیح برآورده نمی کنند.
ستاره های جهانی، ارزیابی ایرانی
سیستم ارزیابی مراکز اقامتی در ایران به روشی بسیار قدیمی و ناکارآمد انجام می گیرد. هنوز هم معیار اصلی درجه بندی و ستاره دادن به این مراکز براساس امکانات ملموسی چون ابعاد اتاق ها، داشتن پارکینگ، مراکز سلامت و... است. این در حالی است که در بیشتر کشورهای جهان این سیستم ارزیابی منسوخ شده و امروزه درجه بندی هتل ها و دیگر مراکز اقامتی براساس امکانات ناملموس که کیفیت خدمات را شامل می شود، صورت می گیرد. به همین دلیل است که گردشگران خارجی هتل های ایران را گران قلمداد می کنند، چرا که معتقد هستند زمانی که هزینه یک هتل پنج ستاره را پرداخت می کنند خدماتی در حد یک هتل سه ستاره را نیز دریافت نمی کنند. این یک واقعیت تلخ است که سطح استانداردهای صنعت هتلداری ایران بسیار پایین بوده و با استانداردهای جهانی فاصله بسیار دارد.
ورود شرکت های چند ملیتی
اگر زمانی ایران بتواند به سازمان تجارت جهانی بپیوندد و درهای کشور روی شرکت های چند ملیتی بزرگ باز شود، موقعیتی حساس برای صنعت هتلداری کشور پدید می آید. این واقعیت که حتی هتل های زنجیره ای موجود در ایران نمی توانند در مقابل استانداردها و مدیریت حرفه ای شرکت های بزرگ و چندملیتی حرفی برای گفتن داشته باشند، این پرسش را ایجاد می کند که در صورت ورود سرمایه گذاران بزرگ به کشور و ایجاد رقابت در صنعت هتلداری، آیا هتل های کشور توان پایداری و ماندن در بازار را خواهند داشت؟ بر این اساس بهتر است صاحبان مراکز اقامتی و سرمایه گذاران این حوزه کمی دوراندیش بوده و سعی کنند به این صنعت فرسوده جانی تازه ببخشند.
منبع : روزنامه جام جم
