اصطلاح Backpacking که از این به بعد آن را با معادل فارسی "کوله به دوشی" می نامیم به دو زیرمجموعه متفاوت اطلاق می گردد. یکی برای مسافرت و دیگری برای طبیعت.
کوله به دوشی در مسافرت
کوله به دوشی واژه ای است که به طور تاریخی برای بیان شکلی از مسافرت بین المللی مستقل و کم هزینه استفاده شده است. واژه هایی مانند مسافرت مستقل و یا مسافرت کم خرج (Budget Travel) اغلب به جای کوله به دوشی مورد استفاده قرار می گیرند.
عواملی که به طور سنتی کوله به دوشی را از سایر انواع گردشگری جدا می کنند شامل موارد زیرند که البته محدود به آنها نمی شوند: استفاده از وسایل نقلیه عمومی به عنوان وسیله سفر، ترجیح به استفاده از مهمانخانه های جوانان (Hostel) به جای استفاده از هتل های متداول، طولانی تر بودن سفر نسبت به تعطیلات معمولی، استفاده از کوله پشتی، اشتیاق برای ملاقات و آشنایی با محلی ها در کنار دیدن جاذبه ها.
تعریف یک کوله به دوش با حضور مسافران از نواحی و فرهنگ های مختلف، تکامل یافته است و به همین ترتیب تکامل خواهد یافت که این امر مانع از تعریفی سفت و سخت و جامع و مانع برای کوله به دوشی می شود. تحقیقات اخیر نشان می دهد که: "... کوله به دوش ها یک گروه ناهمگون از جهت تنوع منطق و معانی مرتبط با تجربه های سفرشان را تشکیل می دهند. ... آنها همچنین تعهدی مشترک به یک شکل نهادینه نشده از سفر را از خود بروز می دهند که هسته مرکزی هویت فردی آنها به عنوان یک کوله به دوش را تشکیل می دهد" کوله به دوشی به عنوان یک سبک زندگی و به عنوان یک پیشه در سال های بعد از 2000 و به خاطر ظهور خطوط هوایی ارزان قیمت، مهمانخانه ها و اقامتگاه های ارزان قیمت در اقصی نقاط دنیا، و ارتباطات دیجیتال و منابعی که طراحی، اجرا، و تداوم یک سفر دراز مدت کوله به دوشی را آسان تر از قبل کرده اند، به طور چشمگیری رشد داشته است.
تاریخچه
گرچه پاسخ صریحی برای خواستگاه اصلی کوله به دوشی وجود ندارد ولی حداقل می توان ریشه های آن را در مسیر هیپی ها (Hippie trail) در سال های دهه 60 و 70 میلادی که برای مسافرت در بخش هایی از جاده باستانی ابریشم از آن استفاده کردند، جستجو کرد. در واقع، برخی از کوله به دوش های امروزی سعی می کنند تا آن سفر را اگرچه با روشی راحت تر، باز خلق کنند. در حالی که بر روی گسترش و فراگیری جنبش سبز نیز تأکید دارند.
از آنجایی که در سال های ابتدایی دهه 80 میلادی به دلیل نا آرامی ها در ایران، عراق و افغانستان، مسافرت در مسیر هیپی ها مشکل شد، کوله به دوشی به سایر نقاط دنیا نیز گسترش یافت. در سال های اخیر، افزایش خطوط هوایی ارزان قیمت و پروازهای ارزان به این فراگیری کمک کرده است. در حال حاضر، "مسیر های هیپی" جدیدی در حال شکل گیری در شمال آفریقا و در جاهایی مانند تونس و مراکش و سایر مقاصد قابل دسترسی به وسیله خطوط هواپیمایی ارزان قیمت، می باشد.
تغییرات و پیشرفت های فناوری نیز در تغییرات کوله به دوشی نقش داشته اند. به طور سنتی کوله به دوش ها با لوازم الکترونیک گران قیمت مانند لپ تاپ، دوربین های دیجیتال و کامپیوتر های جیبی به خاطر مشکلات مربوط به دزدی، آسیب دیدگی و بار اضافی، مسافرت نمی کنند. در هر حال تمایل به در ارتباط ماندن به همراه ظهور لوازم الکترونیک سبک و جمع و جور روند جدیدی را در بستن کوله ها و به همراه بردن لوازم الکترونیکی بوجود آورده است. همزمان با تغییر در وسایلی که حمل می کنند، کوله به دوشی کمتر و کمتر به کوله پشتی به عنوان وسیله فیزیکی سفر و در شکل ابتدایی آن متکی می شود اگرچه کوله پشتی هنوز به عنوان وسیله اصلی سفر کوله به دوش ها و به نوعی هویت آنها به حساب می آید.
فرهنگ
یکی از مرام های اصلی کوله به دوشی حس اجتماع و اجتماعی بودن است. این مرام ممکن است در هنگام اقامت در یک خوابگاه یا مهمانخانه با تلویزیون و آشپزخانه مشترک و یا هم مسیر شدن با سایر مسافران، خریدن بلیط قطار یا اتوبوس و .... باشد، اما چیزی که مهم است تجربه مشترک و دسته جمعی است. کوله به دوش ها اغلب اطلاعات خود را با یکدیگر مبادله می کنند تا علاوه بر افزودن دانش خود در پول نیز صرفه جویی کنند.
اطلاعات یک کوله به دوش می تواند حتی از چیزی که در آخرین ویرایش کتاب Lonely Planet (کتاب راهنمای گردشگری برای مقاصد مختلف که به انجیل کوله به دوش ها شهرت دارد) نوشته شده است بروز تر باشد. احساس دست یافتن به واقعیت نیز در کوله به دوشی از اهمیت برابری با اجتماعی بودن برخوردار است. کوله به دوشی یک مرخصی و تعطیلات نیست بلکه بیشتر ابزاری است برای تحصیل و یادگیری. کوله به دوش ها می خواهند تا مقصد سفر "واقعی" را تجربه کنند تا اینکه از بسته های گردشگری تهیه شده توسط گردشگری تجاری استفاده کنند.
این امر باعث شده تا ادعا شود کوله به دوش ها ضد توریسم هستند. همچنین احساس حرکت پنهانی در پشت صحنه و مشاهده زندگی حقیقی با درگیری بیشتر با افراد محلی نیز در میان کوله به دوش ها وجود دارد.
کوله به دوشی در طبیعت
کوله به دوشی در طبیعت (در کشورهایی جز ایالات متحده tramping، trekking یاbushwalking نیز نامیده می شود) هر دو فعالیت پیاده روی (Hiking) و چادر زدن (Camping) را با هم در یک سفر ترکیب می کند. یک کوله به دوش برای پیاده روی به داخل طبیعت می رود تا یک یا چند شب را در آن بگذراند و با خود منابع و تجهیزات لازم برای نیاز های خوابیدن و خوردن را به همراه می برد.
یک کوله به دوش تمامی تجهیزات خود را در یک کوله پشتی بسته بندی می کند. این تجهیزات می بایست شامل غذا، آب، سرپناه یا چیز های دیگر شود که اغلب ساده تر و کم حجم تر از وسائل معمول برای اردو و چادرزنی های متداول هستند. یک سفر کوله به دوشی باید حداقل شامل یک شب مانی در طبیعت باشد (در غیر این صورت یک پیاده روی یکروزه محسوب می شود).
بسیاری از سفرهای کوله به دوشی تنها یک آخر هفته (یک یا دو شب) به طول می انجامند ولی اردوکشی های با مسافت طولانی می تواند هفته ها یا ماه ها به طول انجامد که برخی اوقات تأمین غذا یا منابع نیز در میان مسیر برای افراد از سوی افراد خارج از گروه صورت می پذیرد.
اقامتگاههای کوله به دوش ها ، از اردوگاه های معمولی، بی تجمل تر و ساده ترند. در مناطقی که رفت و آمد کوله به دوش ها بیشتر است، این اقامتگاهها باید دارای یک منقل آتش و یک بولتن کوچک چوبی با نقشه و برخی نشانه های هشدار دهنده یا آگاهی دهنده باشد. در نواحی دورتر و بکرتر که این اردوگاه های وجود ندارند ، مسافران بایستی خودشان چنین محلی را ایجاد کنند.
در برخی مکان ها، کوله به دوش ها به کلبه های خالی از سکنه یا اتاق هایی که محلی ها در اختیارشان می گذارند دسترسی پیدا می کنند که بسیار بهتر از اقامت در چادر است.
مشابت های زندگی عشایر ایرانی با کوله به دوش ها
اغلب کوله به دوش ها تعمداً تلاش می کنند تا اثری از خود برروی زمینی که در حال سفر بر روی آن هستند نگذارند. این رفتار شامل عبور حتی الامکان از مسیر های از قبل عبور شده (پاخور ها)، عدم جابجایی اجزاء طبیعت، و عدم به جای گذاری زباله یا هر چیز غیر طبیعی در طبیعت می شود. جنبش Leave No Trace یک مجموعه رهنمود برای کوله به دوشی با اثر گذاری کم در طبیعت ارائه می دهد ("چیزی جز ردپا به جا نگذارید. چیزی جز عکس نگیرید. چیزی را جز زمان نکشید. چیزی را جز خاطرات برای خود نگه ندارید").
انگیزه
اغلب افراد عمدتاً به خاطر تفریح به طرف کوله به دوشی کشیده می شوند تا محل هایی را که زیبا و جذاب می انگارند و بیشتر آنها از راه دیگری قابل دسترس نیستند را، درنوردند. یک کوله به دوش این توانایی را دارد تا عمیق تر به نواحی دور از دسترس و به دور از سایر انسان ها و اثرات آنها، سفر کند. در هر حال کوله به دوشی مزایای بیشتری در کنار سفر به مناطق دور دست دارد. بسیاری از سفر های آخر هفته به مسیر هایی است که یکروزه نیز طی می شوند ولی برای بهره مندی از مزایای شب مانی در دامان طبیعت به صورت کوله به دوشی انجام می شوند.
در هر حال، این خطرات حتی کوله به دوش هایی را که در آمادگی مناسبی به سر می برند را مستثنی نمی کند. برخی به راحتی خطری را که برای کوله به دوشی باید با آن مواجه شوند را می پذیرند و برای برخی دیگر، خطرات بالقوه در واقع جذابیت طبیعت را بیشتر می کند. از شما دعوت میکنیم در نظرسنجی زیر شرکت کنید و تجارب خود را در بخش نظرات با ما در میان بگذارید
گردآورنده : علیرضا ظفری
[poll]40[/poll]
