از نظر خیلی‌ها رادیواکتیو مرگ‌آفرین است و به عنوان قاتل نامرئی شناخته میشود. این فناوری ترسناک هرجایی که وارد شده است، زندگی را برای نسل‌های بعدی غیر قابل ممکن کرده است. البته ما هر روز در معرض اشکال مختلف تشعشعات رادیواکتیو قرار می‌گیریم! اما خب طبیعتاً مثل هر چیز دیگری، مقدار بیش از حدش کشنده و مرگ‌آور است. البته در کل عوارض ویرانگری بر سلامت عمومی بدن دارد.
همواره همراه با مواد رادیواکتیو ترس نیز حضور داشته است، ولی ظاهراً در بعضی از جاهایی که مقدار متوسطی از این مواد مشاهده شده است، جاذبه‌های گردشگری به وجود آمده‌اند. چنین مناطقی در خیلی از نقاط جهان به وجود می‌آیند! به دلایل مختلفی مانند؛ سایت‌های آزمایش هسته‌ای، معادن رادیواکتیو و ... . در لست سکند قصد داریم 5 مورد از این مکان‌های رادیواکتیو را که به‌عنوان جاذبه گردشگری شناخته می‌شوند به شما معرفی کنیم، پس با ما همراه باشید.
آبی، آبی‌رنگ و خیره‌کننده
معدن اورانیوم مری کاتلین استرالیا در دهه 1950 در شمال غربی کوئینزلند افتتاح شد. این معدن در فاصله 6 کیلومتری شهر قرار دارد و زمانی این شهر جمعیتی حدوداً 1000 نفری داشت و مردم آن مانند سایر جوامع شهری زندگی عادی داشتند. معدن کاتلین تا سال 1963 انرژی اتمی انگلیس را تأمین می‌کرده است سپس برای مدتی تعطیل میشود. معدن کاتلین بار دیگر در سال 1974 بازگشایی شد و تا سال 1982 منبعی برای چندین شرکت برق خارجی بود.
بعد از بسته شدن معدن، شهر نیز مخروبه شد و فقط یک سری اسکلت ساختمان و تابلوهای شهری باقی ماند. به دلیل انتشار مواد شیمیایی از صخره‌های آنجا، آبی به رنگ آبی درخشان و بسیار زیبا جاری میشود که نظر کاربران اینستاگرام را به خود جلب کرده است و به همین دلیل توانسته است گردشگرانی را به خود جذب کند.
اما آیا این سفر بی‌خطر است؟ با وجود اینکه سطح تشعشع در این منطقه از حالت معمولی بالاتر است ولی ظاهراً اگر به اندازه گرفتن چند سلفی در آنجا حضور داشته باشد، آسیب خاصی به شما نمی‌رسد. البته توصیه میشود زمان بازدید را به حداقل برسانید و به‌هیچ‌عنوان فکر شنا در آب یا نوشیدن از این آب زیبا را نکنید! زیرا فقط موضوع رادیواکتیو بودن آب مطرح نیست بلکه وجود مواد شیمایی است که باعث این رنگ زیبا شده‌اند.
پیاده‌روی در محل زباله‌های هسته‌ای
رفتن به تپه‌ای در میزوری آمریکا که تضادی جالب با محیط اطرافش دارد حتماً هیجان‌انگیز است، تپه‌ای بدون خاک و خاکستری که چشم‌اندازی سرسبز دارد. در این منطقه زمان جنگ جهانی دوم مواد منفجره تولید می‌شده است و در طول جنگ سرد نیز در نزدیکی آن اورانیوم سلاح‌های هسته‌ای، غنی شده است و این کار تا سال 1960 ادامه پیدا کرده است. پس از این ماجراها، بازمانده‌هایی از اورانیوم، رادیوم، تی‌اِن‌تی (TNT)، آزبست و سایر موارد به کار رفته شده، به‌جای مانده است.
در نهایت راه حل این بود که این زباله‌ها را در یک تپه بزرگ مخفی کنند. این تپه‌ی محل دفن زباله‌ها، امروزه به یک جاذبه گردشگری تبدیل شده است. بازدیدکنندگان می‌توانند از طریق پله‌های تعبیه شده تا بالای تپه قدم بزنند و با توجه به چشم‌انداز زیبای اطراف، منظره چشم‌نوازی را مشاهده کنند.
همچنین در نزدیکی این تپه موزه‌ای کوچک قرار دارد که اطلاعات مربوط به تپه و تاریخچه اطرافش را در خود جای داده است. با وجود اینکه روی این زباله‌ها پوشانده شده است ولی بسیاری از گردشگران به دلیل ترسی که دارند از پله‌های آن عبور نمی‌کنند. احتمالاً این منطقه خطرناک نیست زیرا یکی از نگهبانان تپه می‌گوید 11 سال است در این منطقه کار می‌کند و هنوز مشکلی برای وی پیش نیامده است.
گشت‌وگذار در یک سایت آزمایش هسته‌ای
از سال 1956 تا 1963 دولت بریتانیا آزمایش‌های هسته‌ای خود را در منطقه‌ای به نام مارالینگا (Maralinga) در جنوب استرالیا انجام می‌داده است. برای پاک‌سازی آلودگی‌های این منطقه از دهه 1960 با مخلوط کردن خاک آلوده سطح با خاک غیر آلوده زیرین، پاک‌سازی صورت گرفت و 22 چاله که بقایای آزمایش هسته بودند به وسیله بتن پر شد.
تخمین زده میشود که این گودال‌ها حاوی 4 کیلوگرم پلوتونیم بوده‌اند. در اواخر ده 1990 پاک‌سازی کامل‌تری شامل حذف و دفن صدها هزار مترمکعب از خاک حاوی رادیواکتیو صورت گرفت. حتی وسایل مورداستفاده برای این عملیات نیز دفن شدند. سرانجام این محل به جاذبه‌ای گردشگری تبدیل شد که امروزه با استفاده از یک اتوبوس می‌توانید از آن بازدید کنید! از جمله نکات جالبی که برای بازدید وجود دارد منطقه نظامی متروکه، فرودگاه و نشانه‌های باقی مانده از چندین انفجار هسته‌ای است.
به این دلیل که مارالینگا تعداد انفجارهای بسیار کمتری را نسبت به سایر مناطق آزمایش هسته‌ای تجربه کرده است، این منطقه را بی‌خطر قلمداد می‌کنند. با این حال توصیه‌های ایمنی خاصی را باید هنگام بازدید از این سایت هسته‌ای رعایت کنید.
دوز سالمی از رادون (ماده رادیواکتیو)؟
رادون (Radon) عموماً به‌عنوان یک گاز مضر در نظر گرفته میشود. بی‌رنگ، بی‌بو و بی‌مزه و همچنین رادیواکتیو است. طبق اطلاعیه آژانس حفاظت از محیط زیست ایالات‌متحده آمریکا و سازمان بهداشت جهانی، ماده‌ای سرطان‌زا است. با این حال برخی میگویند که برای بیماری‌هایی مثل آرتروز مفید است. به همین دلیل برخی از مردم برای درمان بیماری‌هایشان به عمد به غارها و معادن رادون که غلظت گاز بالایی دارند، وارد می‌شوند. یکی از این مکان‌ها معدن رادون مونتانا است.
این معدن در ابتدا و در سال 1949 به‌عنوان یک معدن اورانیوم افتتاح شد و سه سال بعد به یک مرکز درمان با رادون تغییر یافت. برای بهره بردن از این معدن باید حدود 26 متر به زیرزمین رفت تا هوایی غنی از رادون را بتوان استنشاق کرد. معمولاً دوره درمان رادون تراپی دوره‌ای ده روزه است که بین 30 تا 60 ساعت به طول می‌انجامد.
بازدید از اتاق کنترل چرنوبیل
امروزه تورهایی به مقصد چرنوبیل برگزار میشود که گردشگران از طریق آن می‌توانند از منطقه ممنوعه چرنوبیل بازدید کنند. یکی از دلایل این توجه، برنامه‌ای بود که توسط شبکه اِچ‌بی‌او (HBO) در این رابطه پخش شد. الآن گردشگران می‌توانند حتی وارد اتاق کنترل راکتور 4 بشوند، قسمتی که تصمیم‌گیری در آن باعث به وجود آمدن بدترین فاجعه هسته‌ای تاریخ شد.
پیش از این دسترسی فقط به کارگرانِ پاک‌سازی، پژوهشگران و یا روزنامه‌نگاران محدود شده بود. البته این سفر خیلی هم بی‌خطر نیست، چراکه میزان تشعشع در این منطقه و اتاق کنترل بیش از 40 هزار برابر حد معمول است. بازدیدکنندگان باید لباس مخصوص و چکمه‌های خاص بپوشند و فقط 5 دقیقه اجازه بازدید دارند. طبق شنیده‌ها حدود 85000 نفر از این منطقه ممنوعه بازدید کرده‌اند. تورهای روزانه این منطقه حدود 100 دلار (حدود یک‌میلیون و صد هزار تومان) قیمت دارند.
شما حاضر هستید جانتان را کف دستتان بگذارید و از این مناطق بازدید کنید؟
منبع: listverse.com
