یادمان باشد که زندگی برای زیستن در یک نقطه نیست.
هواپیما برای فرود، شروع به کم کردن ارتفاع کرد. موبایلم را در آوردم تا حین عبور از ابرها فیلم بگیرم. پنج دقیقه گذشت اما فقط ابر بود که دیده میشد و همه چیز بسیار رویایی بود. ده دقیقه، پانزده دقیقه و… همینطورزمان سپری می شد و جز ابر چیزی نبود. رنگ سفیدی که کم کم آزار دهنده می شد و زمینی که دیده نمی شد. سی دقیقه بود که ارتفاع کم می کردیم و جز سفیدی ابر چیزی نبود. کم کم همه چی از حالت رویایی بودن خارج و ترسناک شد. داریم سقوط می کنیم؟ پس کو فرودگاه؟ این همه ابر کجا بود؟ میان همهمه جمعیت بود که هواپیما شروع کرد به اوج گرفتن و صدای خلبان که می گفت متاسفانه نتوانستیم فرود بیایم.
از بین گزینه هایی که برای سفر داشتیم تایلند انتخاب شد. از آنجایی که جزیره های زیبای جیمز باند و فی فی در پوکت بود حتما این شهر باید در برنامه می بود مگر می شد تایلند رفت معابد و کاخ پادشاهی بانکوک را ندید؟ پس بانکوک هم در برنامه اضافه شد خب حالا که تا تایلند رفتیم و اصلا معلوم نیست بشود بار دیگری به این کشور رفت، حیف نبود که معبد حقیقت پاتایا را ندید؟ پس باید دنبال توری به سه شهر پوکت، بانکوک و پاتایا می گشتیم. جست و جوها آغاز شد و تور تایلند با قیمت مناسب 36700000 برای سه شهر به مدت یک هفته پیدا کردیم.
با تماس با آژانس معلوم شد که قیمت ها به روز نبوده و باید صبر می کردیم قیمت ها جدید شود. با آژانس دیگری تماس گرفتیم که گفتند یک هفته برای دیدن سه شهر کم هست و به هیچ جایی نمی رسیم و بهتر است تعداد روزهای سفر به چهارده شب افزایش یابد که اصلا امکان مرخصی برای ما نبود و در نهایت تصمیم بر نه شب سفر 4 شب در پوکت، دو شب بانکوک و سه شب پاتایا شد. اگر الان قرار بود انتخاب کنم برای پاتایا دو شب و بانکوک سه شب را انتخاب می کردم.
مرحله بعدی انتخاب هتل هایی در هر سه شهر بود. با مشورت هایی که با آژانس های مختلف داشتیم هتل هایی انتخاب شد که مناسب اقامت خانواده باشد. نرخ آژانس های مختلف برای این سه هتل با هم تفاوت بسیاری داشت. متصدی یکی از آژانس ها پیشنهاد داد که اگر به جای یازده بهمن در چهار بهمن به سفر برویم حدود یک میلیون برای هر نفر ارزانتر تمام می شود که تا تصمیم بگریم به دلیل افزایش قیمت پرواز و پر شدن پروازهای مختلف، قیمت تغییر کرد. در نهایت با مبلغ نفری 41900000 برای هر نفر برای نه شب نهایی شد.
روز چهار بهمن ساعت 9:15 شب به مقصد بانکوک پرواز داشتیم. پرواز با هواپیمایی ماهان ومدت پرواز هشت ساعت بود. قرار بود بعد از رسیدن به بانکوک با پرواز به پوکت برویم ساعت بانکوک سه ساعت و نیم از ایران جلوتر بود.
روز اول
ساعت 7 صبح به وقت بانکوک به فرودگاه سوارنابومی رسیدیم. شب قبل در فرودگاه به سختی و با هزار قسم و آیه فیلترشکن وصل شد تا بتوانیم در واتس آپ به لیدرها پیامی بدهیم که کدام خروجی به دنبال ما می آیند. لیدری که جواب داد به ما گفت با تابلو شرکت تی ال پی (TLP) بین خروجی سه و چهار منتظر ما هستند.
بعد از تحویل گرفتن چمدان ها به سمت خروجی 3 و4 رفتیم. کارگزاری های مختلف با انواع تابلوها و یا اسامی مسافران در دست بین دو خروجی ایستاده بودند اما خبری از تابلو تی ال پی(TLP) یا نام ما نبود. از مسافران پرواز تنها ده نفر به پوکت پرواز داشتند و مقصد بقیه مسافران تور پاتایا بود. به نت فرودگاه وصل شدیم تا با لیدر ارتباط بر قرارکنیم و اعلام کردیم که فردی با تابلوی تی ال پی منتظر ما نیست. در نهایت یکی از افرادی که برای شرکت دیگری بود ما را راهنمایی کرد که باید به طبقه سه برویم و پروازهای پوکت از آنجا انجام می شود. به لیدر شرکت در پوکت پیام دادیم که ایشان هم گفتند باید به طبقه 3 برویم و وقتی به پوکت رسیدیم ایشان را ملاقات می کنیم.
در طبقه سه با کمک تابلوهای راهنما پروازمان را پیدا کردیم و به سمت گیت راه افتادیم. در راهرو بین گیت ها دستگاه هایی برای گرفتن آنلاین کارت پرواز بود که کافی بود شماره پرواز را وارد کنیم تا بلیط های پرینت شده خارج شود. پرواز ما به پوکت ساعت 13:40 بود در ساعت 12 گیت های پرواز باز شدند و برای تحویل بار که مراجعه کردیم ما را به غرفه دیگری راهنمایی کردند که پول بپردازیم. با توجه به اینکه میزان بار برای پرواز های داخلی 15 کیلوگرم است سعی کرده بودم تا حد ممکن بار را سبک کنم و مجموع بار ما تنها ده کیلوگرم بود اما نمی دانم چرا باید پول پرداخت می کردیم.
هر چه برای متصدی توضیح می دادیم که بار ما در حد مجاز است لبخند میزد و تایید می کرد اما با لهجه غلیظ تایلندی به انگلیسی چیزی می گفت که متوجه نمی شدیم. هرچه گفتیم افاقه نکرد و گویا باید پول می دایدم. مجبور شدیم با نرخ تبدیل کم فرودگاه به ازای هر صد دلار سه هزار بات، پول چنج کنیم و مبلغ 845 بات را بپردازیم.
در زمانی که منتظر بود تا سوار هواپیما شویم بلیط ها را نگاه می کردم متوجه شدم جلوی بار مجاز صفر کیلو ذکر شده اما روی بلیط بقیه مسافران پانزده و یا بیست کیلو ذکر شده بود. متوجه شدیم آژانس برای اینکه بلیط ارزانتر شود یا به دلیل بی تجربگی پرواز داخلی ما را بدون بار گرفته بود و چون تا چند ساعت قبل پرواز به ما وچر و بلیط ها را نداده بودند متوجه این موضوع نشدیم و مبلغی که پرداخت کردیم برای خرید بار بود.
پرواز داخلی ما به پوکت برای شرکت vietjet بود. به گفته لیدرها یکی از ارزانترین و بی کیفیت ترین پروازهای داخلی تایلند بود که متاسفانه آژانس ها برای افزایش سود خود آن را رزرو می کردند. با وجودی که پرواز ساعت 13:40 دقیقه بود ما ساعت دو سوار بر هواپیما شدیم و به مدت یک ساعت نیز معطل بودیم تا پرواز کنیم. بازه تقریبی پرواز بین بانکوک و پوکت یک ساعت و سی دقیقه می باشد که متاسفانه به دلیل ابری بودن آسمان و دیده نشدن باند پرواز، هواپیما نتوانست بر روی باند فرود بیاد و مجددا مجبور به اوج گیری شد و حدود یک ساعتی در آسمان بودیم تا در نهایت به زمین نشستیم. در فرودگاه نیز به دلیل تاخیرات پیش آمده 40 دقیقه ای طول کشید تا بارها از هواپیما تخلیه شوند. خلاصه به دلیل تاخیرهای پیش آمده روز اول گردش در پوکت را از دست دادیم قصد داشتیم در این روز از بودای بزرگ و مرکز شهر پوکت دیدن کنیم.
در خروجی فرودگاه بالاخره تابلویی با عنوان شرکت تی ال پی دیدیم و همه مسافران را گوشه ای جمع کردند تا بعد ازتکمیل شدن مسافران به سمت هتل برویم. 40 دقیقه ای هم اینجا منتظر ماندیم در نهایت همراه 6 نفر دیگر به سمت منطقه پاتونگ حرکت کردیم. بعد از اندکی که از فرودگاه خارج شدیم راننده در یک مجتمع بین راهی به مدت بیست دقیقه نگه داشت وبعد به سمت هتل به راه افتادیم.
نکته جالبی که در تایلند خیلی جلب توجه می کند، زمانی که رانندگان ترنسفر، مسافران را از جایی سوار میکنند یک عکس میگیرند و وقتی که در مقصد پیاده کردند مجدد عکس میگیرند تا به شرکت نشان دهند که مسافر را صحیح و سلامت رسانده اند. راننده هر کدام از مسافران را که جلوی هتل هایشان پیاده می کرد عکسی می گرفت. هتل اشلی پلازا، یک هتل 4 ستاره هست که در سه بلوک ساخته شده و به فاصله سی دقیقه ای از ساحل و خیابان بنگلو قرار دارد.
تلویزیون، سیف باکس، چای ساز، یخچال در اتاق موجود هست و شامپو و شامپو بدن درون جای مایع قرار دارد. در هر اتاق یک چتر بزرگ دو نفره نیز برای زمان های بارانی قرار دارد. در اتاق خوردن غذا ممنوع هست اما آلاچیق های زیبایی در فضای باز بین سه بلوک قرار دارد که می توانید در آنجا غذا میل کنید، ورود میوه دوریان هم به اتاق ها ممنوع هست و دو هزار بات تایلند جریمه دارد. البته برخلاف سایر میوه های استوایی قیمت میوه دوریان نیز بسیار بالاست و کمترین مقدار آن از 500 بات شروع میشد.
در فاصله چند متری از هتل بازارچه غذایی بسیار بزرگ و کامل با قیمت های مناسب و غذاهای تازه و متنوع و یک اکسچنچ وجود داشت. در تمام شب های اقامت در پوکت از این بازارچه غذا کلی میوه و غذاهای تایلندی خوشمزه خریدیم.
میوه های استوایی هم به صورت کیلویی و دانه ای و قطعات میوه خرد شده در ظرف با قیمت های مناسبی به فروش می رسید. انواع غذاهای دریایی خام نیز موجود بود که اگر امکان پخت و پز باشد با قیمت های مناسبی عرضه می شد.
ساعت 7 در لابی هتل لیدر پوکت، علی آقا را دیدیم تا هم سیمکارت تحویل بگیریم و هم قیمت تورهای تفریحی را بگویند. به جز امروز که کلا در تاخیر پرواز از دست رفت سه روز دیگر زمان داشتیم و از قبل تصمیم گرفته بودیم که تورهای رفتینگ، جزیره جیمز باند و تور جزیره فی فی را برویم.
قیمت تور رفتینگ، جزیره جیمز باند و فی فی هر کدام، نفری 1800 بات بود که با تخفیف به نفری 1600 بات رسید. تور جزیره جیمز باند با قایق های کروز بود و تنها در جزیره اصلی جیمز باند پیاده می شدند و نهار در کشتی سرو می شد. تور جزیره فی فی با قایق های تندرو بود اما در جزیره میمون ها توقفی نداشتند. قیمت برنامه فنتاسیا هم نفری 2500 بات بود. قرار شد تا تورها را بررسی کنیم و در صورتی که تمایل به خریدن تور داشتیم تا آخر شب به علی آقا خبر دهیم.
در مورد بدون بار خریداری شدن بلیط پروازهای داخلی هم که گفتیم قرارشد پیگیری کنند که در نهایت به گردن آژانس در تهران انداختند. بهتر است برای تورهای جیمزباند و فی فی قایق های تندرو باشد تا زمان را از دست ندهید و همچنین حتما بپرسید در کدام جزیره ها توقف دارند برخی تورها جزایر را کامل نمی روند.
از هتل بیرون آمدیم تا از آژانس های مختلف قیمت بگیریم. حدود بیست مغازه رفتیم. صد رحمت به قیمتی که لیدر داده بود زیر 2300 بات توری پیدا نکردیم. دیگر ناامید شده بودیم که وارد دکه ای شدیم که قیمت تور را با قایق های تندرو و پیاده شدن در تمام جزیره ها 1500 بات اعلام کرد. بروشورها را گرفتیم و امیدوارانه ادامه دادیم تا از دکه های دیگر هم سوال کنیم و در نهایت خانم چولاک را پیدا کردیم که بهترین قیمت را داشتند. تصمیم گرفتیم فعلا تور رفتینگ را بگیریم تا اگر خوب بود بقیه تورها را هم از خانم چولاک بخریم که اعلام کردند اگر هر سه تور را با هم بگیریم باز هم تخفیف می دهند که در نهایت قیمت تور رفتینگ 1300 بات، جیمز باند و فی فی هر کدام 1400 بات برای هر نفر شد که در مجموع 8200 بات شد که ما باز 100 بات تخفیف گرفتیم و 8100 بات پرداختیم.
از آنجایی که تورهای جزایر فی فی و جیمز باند برای فردا تمام شده بود. تور رفتینگ را برای فردا انتخاب کردیم. کاغذهای خرید تور با کارت شرکت را گرفتیم و برای خوردن غذا به بازارچه نزدیک هتل رفتیم. تنوعی از انواع غذاهای تایلندی داشت و بسیاری از غرفه ها نیز غذای حلال می فروختند. بازارچه ای پر از رنگ و بوهای مختلف بود. اول به غرفه ای که بستنی دست ساز می فروخت، رفتیم. میوه های متنوعی در ظرف ریخته شده بود و هر ظرف را که انتخاب می کردید با میوه های آن بستنی به قیمت 100 بات می خریدید. میوه ها را روی سینی که به نوعی فریزر بود می ریختند و با ریتم جالبی با کاردک میوه ها خرد و با خامه مخلوط می کردند تا آرام آرام بستنی آماده شود. بستنی خوشمزه ای بود.
برای شام هم غذای تایلندی پاین اپل رایس و یک سیخ جوجه را انتخاب کردیم. آناناس را نصف کرده و درون آن را خالی می کردند و آناناس های خرد شده را به همراه مرغ، برنج، بادام هندی و کشمش سرخ می کردند و درون پوسته آناناس می ریختند. غذای خوشمزه ای بود و هر پرس غذا 120 بات و جوجه سیخی 40 بات قیمت داشت. بازارچه از توریست های مختلف تور پوکت پر بود. این بازارچه به نسبت دیگر بازارچه هایی که در پوکت دیدیم بسیار شلوغ تر بود و تنوع بیشتری داشت. به هتل برگشتیم و در واتس آپ به شرکت رفتینگ پیام دادیم و رسید پرداخت را ارسال کردیم گفتند که ساعت 8 در لابی هتل منتظر ترنسفر باشیم.
متاسفانه هر چه آن شب با آژانس و متصدی فروش تور تماس گرفتیم پاسخ ما را نداد. از خانواده خواستیم از ایران با آژآنس تماس بگیرند، که قرار شد آژانس پیگیری کنند. بعد از سه روز قبل از پرواز به ما گفتند که هزینه بار را بپردازیم و فیش پرداختی را برایشان بفرستیم تا پرداخت کنند که متاسفانه تا الان که حدود یک سال از این ماجرا گذشته نه پولی پرداخت کردند و نه حتی پاسخ ما را می دهند متاسفانه بسیار آژانس بی مسئولیتی بودند که در بخش نظرات نیز راجع به آژانس نظر گذاشتم.
خلاصه هزینه روز اول برای دو نفر:
هزینه بار 845 بات
هزینه بستنی 100 بات
هزینه خرید تور 8100 بات
هزینه غذا 160 بات
هزینه میوه 50 بات
هزینه بستنی 100 بات
مجموع 9355 بات
روز دوم
صبحانه هتل در طبقه هم کف بلوک سه سرو میشد. تنوع زیادی نداشت هندوانه و طالبی، شیرینی و کیک و ساندویچ های پنیرو کاهو، کره و مربا، تخم مرغ و نوعی برنج صبحانه هتل را تشکیل می داد. پس از صبحانه در آلاچیق های رو به روی هتل منتظر ترنسفر نشستیم. ترنسفر شرکت های مختلف به هتل می آمدند و کارمندان رسپشن هتل با اتاق ها تماس می گرفتند تا اگر در اتاق هستند پایین بیایند در غیر این صورت در سالن صبحانه دنبال افراد می گشتند و اگر نبودند نام آن ها را بلند فریاد میزدند تا شخص مورد نظر را پیدا کنند.
ساعت 8:15 دقیقه ترنسفر به دنبال ما آمد و تور رفتینگ امروز آغاز شد. یازده نفر بودیم. سه نفر از چین، دو نفر از یونان و 6 نفر ایرانی بودند. اولین مکانی که برای بازدید رفتیم معبد بودای خوابیده و غار میمون ها بود. مبلغ ورودی برای معبد نفری 20 بات بود و به افرادی که شلوارک یا دامن به پا داشتند، پارچه ای داده می شد تا دور کمر ببندند. در بیرون محوطه دست فروش های زیادی هستند که خوراکی هایی به مبلغ ده بات برای غذا دادن به میمون ها می فروختند.
نیم ساعتی ماندیم و به سمت محوطه اصلی تور رفتیم. بازه زمانی به گونه ای تنظیم شده بود که تورهای مختلف در یک زمان با هم در یک جا نباشند تنها زمانی که تمام تورها جمع می شدند زمان رفتینگ بود. وقتی ما از آبشار دیدن می کردیم گروهی دیگر با موتور های ATV در جنگل گردش می کردند.
آبشار بسیار کوچک بود اصلا نمی شد اسم آبشار بر آن گذاشت. نیم ساعتی در حوضچه آبشار آب بازی کردیم و عکس گرفتیم تا گروه قبلی از موتور سواری برگردند و نوبت ما شود. برای موتور سواری به هر کسی آموزش های لازم را دادند. کارکنان تور نیز از افراد عکس و فیلم می گرفتند تا در آخر عکس ها را بفروشند که اصلا ارزش خریدن نداشت و برای عکس هایی که فقط روی گوشی شما بریزند، 700 بات می خواستند. بعد از آموزش به ترتیب پشت سر لیدر راه افتادیم تا وارد مسیر جنگلی شویم. در تمام مسیر کارکنان تور مراقب مسافران بود تا اگر جایی نیازبود، کمک کنند.
سی دقیقه موتور سواری خیلی لذت بخش بود. حتما با خودتان لباس اضافه ببرید چون در انتها تمام لباسهایتان گلی میشود. بعد از موتور سواری و بالا و پایین رفتن از مسیرهای مختلف حسابی گرسنه شدیم. نهار شامل غذاهای تایلندی بود. لوبیا سبز، پیاز،هویج و مرغ سوخاری به همراه برنج و نوعی سوپ آبکی با سبزیجات رنده شده بود. من غذا را خیلی دوست داشتم و خیلی خوشمزه بود هرچند همسفران ایرانی به جز مرغ و برنج بقیه غذاها را نخوردند و دوست نداشتند. بعد از نهار تمام گروه ها را با خودرو نزدیک رودخانه برای رفتینگ بردند. توضیح دادند که اگر در آب افتادید نترسید چون ارتفاع آب تا زانو بیشتر نیست.
برای رفتینگ، اجازه پوشیدن صندل و کفش ندارید اما اگر صندل آب نوردی داشته باشید ایرادی ندارد. کسانی که تمایل داشتند مسیر بیشتری را با هزینه اضافه 500 بات سوار شوند، در قایق های جداگانه ای سوار کردند. در هر قایق به جز دو قایق ران 4 مسافر سوار شدند. راس ساعت مقرر سدی که روی رودخانه بود باز می شد و آب خروشان وارد مسیر رودخانه می شد. رفتینگ بسیار هیجان انگیر بود و حسابی خیس شدیم. بعد از طی مسیر با ماشین به محوطه اصلی بازگشتیم تا لباس ها را عوض کنیم و سوار زیپ لاین بشیم که در مسیر جنگل کشی ده بودند. مسیر بسیار کوتاه اما زیبایی بود.
آخرین بخش از تور امروز فیل سواری بود. ما در هند فیل سوار شده بودیم اما فیل های تایلند بسیار بزرگتر بودند. مسیر فیل سواری از جنگلی سرسبز با درخت های موز بود. در بین راه فیل بان با برگ درخت قلب درست کرد و از ما عکس های زیبایی گرفت. در دو طرف جاده درخت های استوایی نارگیل، جک فروت بود و درخت هایی که نام میوه هایشان را نمی دانستیم. ساعت پنج عصر تور به پایان رسید و به طرف پاتونگ برگشتیم تا در هتل ها پیاده شویم.
لباس ها را عوض کردیم و به سمت بازارچه غذا رفتیم. هرچند شاید با ذائقه خیلی ها غذاهای تایلندی جور درنیاید اما من طعم غذاهای تایلندی را خیلی دوست داشتم و ترجیح می دادم هر شب در بازارچه ها غذای تایلندی بخورم. اگر به غذاهای تایلندی علاقه ای ندارید انواع رستوران های عربی، پیتزا فروشی و فست فود های معروف در خیابان های اطراف خیابان بنگلو پیدا می شود.
فروشگاه های seven11 هم قدم به قدم در شهر هستند و می توانید خوراکی، غذا، دارو واقلام مورد نیاز را با قیمت مناسب پیدا کنید غذاهای آماده با قیمت های 35 الی 45 بات که می توانید پس از انتخاب از فروشنده بخواهید غذا را برایتان گرم کند. در راه سری به خانم چولاک زدیم و بابت تور با کیفیت امروز تشکر کردیم. به هتل رفتیم تا برای فردا آماده بشیم.
خلاصه هزینه های روز دوم برای دو نفر:
بلیط معبد بودای خوابیده 40 بات
خرید شام 200 بات
خرید میوه 50 بات
مجموع 290 بات
روز سوم
تمام طول شب باران می بارید و خوشبختانه صبح آفتابی شد. ساعت شش صبح بیدار شدیم و بعد از صرف صبحانه در ساعت هفت و نیم برای تور جزایر جیمزباند دنبالمان آمدند. در اسکله به تمامی مسافران قرص های ضد تهوع می دادند. به مچ دستانمان نوار صورتی رنگی را برای تور بستند. دور تا دور اسکله کارگزاری های برگزار کننده تورهای فی فی و جیمز باند غرفه داشتند. وارد سالن کارگزاری توربرای صرف صبحانه ای مختصر شامل کیک ،چای، نوشیدنی های داغ و میوه شدیم در غرفه وسایلی مثل کفش های مخصوص آبنوردی و کاورهای ضدآب موبایل فروخته می شد.
لیدرها توضیحاتی در مورد تور جزیره جیمزباند دادند و همه به سمت قایق های تندرو حرکت کردند. لیدر محلی همراه ما ،خانم مسلمانی بودند که به زبان انگلیسی توضیحاتی راجع به جزایر و تاریخچه آن به ما دادند. اولین جزیره ای که قایق در آن پیاده کرد ice cream cave بود مسیر آبی که از درون غار رد می شد به همه مسافران کلاه های ایمنی دادند تا هنگام عبور از غار کسی آسیب نبیند.
در انتهای غار جنگلی سرسبز در مرکز کوه ها بود و پوشش گیاهی زیبایی داشت. در تمام مسیر، لیدرهای همراه، از ما با گوشی خودشان یا گوشی های ما عکاسی می کردند. بعد از مدتی دوباره به درون غار برگشتیم تا سوار قایق شویم و به جزایر دیگر برویم.
جزیره بعدی Hong island بود که در اینجا هر دو نفر سوار بر یک قایق کانوی می شدند که همراه یک قایق ران برای دیدن غارها و صخره های زیبا بروند. در اسکله چوبی که در وسط دریا درست کرده بودند مسافران باید کفش و صندل را در می آوردند و با پای برهنه سوار کانو می شدند تا لیز نخورند البته به کسانی که صندل و کفش آبنوردی پوشیده بودند ایرادی نمی گرفتند. محوطه بسیار زیبایی بود بعضی جاها برای عبور از غارها باید کف قایق می خوابیدیم. با وجود ازدحام قایق ها، همگی به صورت منظم از یک سمت وارد غار می شدند و از سمت دیگر باز می گشتند قایق ران وسط یک برگ را به صورت قلب سوراخ کرد و از ما عکس های زیبایی گرفت. حتی زمانی که عکس های سلفی می گرفتیم او نیز ژست های زیبایی می گرفت و در عکس های ما حضور فعال داشت.
پس از کانو سواری تمامی افراد گروه به قایق برگشتیم در راه قایق در نزدیکی صخره هایی نگه داشت که بر روی آن نقاشی هایی باستانی دیده می شد. لیدر نیز توضیحاتی درباره پیشینه تاریخی نقاشی ها داد. بعد از دیدن نقاشی ها به سمت جزیره khao ping kan رفتیم که به خاطر لوکیشن فیلم (مردی با تفنگ طلایی) به جزیره جیمز باند معروف است.
زمان برگشت به ساحل را لیدر بر روی تخت ای که در دست داشت نوشت و ما در ساحل پیاده شدیم. در ساحل انواع مغازه های سوغات فروشی و زیورآلات با مروارید و صدف های دریایی به همراه آتلیه های مختلف عکاسی وجود دارد که از توریست ها در ژیست های مختلف با صخره میان جزیره عکس می گیرند. به نظر من زیباترین لوکیشن از صخره میان جزیره در قسمت بالای پله های ساخته شده، است. اندکی جزیره را دور زدیم و بیست دقیقه بعد به قایق ها برگشتیم تا به جزیره مسلمانان برای صرف نهار برویم. در تمام مسیر از اول صبح تا عصر هنگام اتمام تور به طور پیوسته از مسافران با نوشابه، آب معدنی، هندوانه و آناناس پذیرایی می کردند.
کل جزیره را دور زدند و نحوه چگونگی تشکیل آن را توضیح دادند و در نهایت در کنار اسکله برای صرف نهار نگه داشتند. نهار به صورت سلف سرویس تهیه شده بود اول صبح قبل از شروع تور در مورد اینکه آیا کسی گیاهخوار هست یا نه از مسافران سوال کردند تا غذای دیگری برای آن ها فراهم کنند. جزیره ای با خانه های چوبی ساخته شده بر روی آب که مسلمانان در مغازه هایی که در آن قرار دارد صنایع دستی خود را به فروش می رسانند غذا شامل مرغ و برنج و چند نوع سوپ و غذای تایلندی بود. مردمان مسلمان جزیره 300سال قبل از اندونزی به این مناطق آمده بودند و برای خود سکونتگاهی درست کرده بودند. متاسفانه وضع سرویس بهداشتی های جزیره افتضاح بود و عملا قابلیت استفاده نداشت.
پس از نهار به جزیره naka island برای شنا و استراحت رفتیم. مدت زمان توقف در جزیره 1 ساعت اعلام شد. در ساحل تخت هایی برای کرایه به قیمت ساعتی 100 بات قرار داشت. دو تخت کرایه کریدم و بر روی آن استراحت کردیم. توریست های خارجی حوله های هتل را به همراه آورده بودند و روی شن های ساحل مشغول استراحت شدند. انواع نوشیدنی ها در کافه های کنار ساحل فروخته میشد که قیمت آن به نسبت شهر بسیار بالاتر بود به طور مثال قیمت هر نارگیل در شهر 50 بات و در جزیره 100 بات بود. پشت کافه ها سرویس بهداشتی، حمام و رختکن به صورت رایگان قرار داشت. در امتداد ساحل تاب و صندلی های زیبای حصیری که با گل های ارکیده تزیین شده بودند برای عکاسی به صورت رایگان قرار داشت.
تفریحات آبی متنوعی هم بود. جت اسکی برای یک نفر به مدت سی دقیقه 1500 بات و برای دو نفر سی دقیقه 2000 بات، پاراسل تک نفره 1500 بات و دونفره 3000 بات و بنانا برای هر نفر 700 بات قیمت داشت. از آنجایی که هم در نظرات تویست های خارجی و هم نظرات مسافران ایرانی که به پوکت سفر کرده بودند گفته بودند سر مسافران را کلاه می گذارند و هزینه های زیادی بابت جت اسکی دریافت می کنند ما از آن صرف نظر کردیم و به شنا و استراحت در کنار ساحل پرداختیم.
بعد از اتمام تور و بازگشت به اسکله عکس های مختلفی که از مسافران در طول سفر گرفته بودند با قاب زیبایی کنار ساحل قرار داشت و هر کسی تمایل داشت می توانست عکس ها را به قیمت 200 بات خریداری کند و چندتا از عکس هایمان را خریدیم و به سمت ونی که صبح با آن به اسکله آمده بودیم رفتیم و به هتل بازگشتیم.
به محض رسیدن به هتل وسایل را در هتل گذاشتیم و به بازارچه غذا رفتیم. یکی از بستنی های معروف تایلند که در اینستا دیده بودم بستنی نارگیلی بود. پوست سبز نارگیل را کنده بودند و از چوب آن به عنوان کاسه استفاده می کردند. ابتدا گوشت درون نارگیل را می خراشیدند ودرون آن 5 اسکوپ بستنی می ریختند و با بادام زمینی و شکلات تزیین می کردند به قیمت 80 بات می فروختند. بستنی را خوردیم و به سمت خیابان بنگلو حرکت کردیم. مسیر متفاوتی را در پیش گرفتیم که از بازارچه غذای دیگری می گذشت. تنوع غذاها به نسبت بازارچه نزدیک هتل ما بسیار کم بود و قیمت برخی غذاها نیز گرون تر بود. در این قسمت انواع موجوات دریایی تازه و زنده فروخته می شد و خیلی از توریست های خارجی می خریدند تا خودشان غذا درست کنند.
خیابان بنگلو غلغله بود. به یکی از کوچه های خیابان رفتیم که درون آن کافه هایی بود که توریست ها مشغول بازی بودند. در یکی از بازی ها کنده درختی را قرار داده بودند و عده ای با چکش های که دو آن لبه تیزی داشت دور آن ایستاده بودند. هرکس میخی را روی کنده قرار می داد به نوبت ضربه ای به آن میزدند و میخ هر کسی زودتر درون کنده فرو می رفت، برنده بود. به دلیل اینکه لبه چکش باریک بود یا به میخ نمی خورد یا آن را کج می کرد. مدتی بازی ها را تماشا کردیم و به سمت ساحل رفتیم.
زمان حضورما در تایلند مصادف با سال نو چینی بود. در کل شهر و ساحل تزیینات سال نو چینی به چشم می خورد. هر شب در ساحل صدها بالن آرزو به هوا فرستاده می شد و این همه بالن در آسمان شب منظره زیبایی ایجاد کرده بود. بعد از بازگشت از ساحل در بازارچه نزدیک هتل کمی میوه استوایی خریدیم و به هتل برای استراحت برگشتیم.
خلاصه هزینه روز سوم برای دو نفر:
هزینه کرایه تخت 200 بات
هزینه عکس 200 بات
هزینه بستنی 80 بات
هزینه شام و میوه 300 بات
مجموع 780 بات
روز چهارم
صبح کمی هوا ابری بود و باد می وزید. صبحانه را خوردیم و ساعت 7:30 یک ماشین استیشن قدیمی 6 نفره برای تور فی فی به دنبالمان آمد. در یکی از سفرنامه های سایت خوانده بودم که جزایر جیمزباند از جزایر فی فی زیباتر است. اگر اول به جیمز باند بروید دیگر زیبایی های فی فی به چشم شما نمی آید پس بهتر است اول فی فی و بعد جیمزباند را ببینید. من همین قصد را داشتم اما به دلیل اینکه نرم افزار های هواشناسی هوا را بارانی نشان می داد و از ترس اینکه دیدن جیمزباند را از دست بدهیم اول تور جیمز باند را تهیه کردیم.
روی نقشه که نگاه می کردم به اسکله دیروزی نرفتیم. اسکله ای قدیمی بود در دلم گفتم دیدی حرف نویسنده سفرنامه درست از آب در آمد این از ماشین قدیمی که دنبالمان آمد و این هم از اسکله که بسیار قدیمی است حتما جزایر فی فی نسبت به جیمز باند جذابیت زیادی ندارد. به ساختمان برگزار کننده تور رفتیم و نوارهایی زرد رنگ به مچ دستمان بستند و به ما گفتند فعلا از خودتان پذیرایی کنید تا همه جمع شوند حرکت کنیم. صبحانه شامل کیک و نوشیدنی های گرم و میوه بود. توریست های خارجی از پودرهای کاپوچینو و هات چاکلت روی میز برمیداشتند و آن ها را در کیف های خود می گذاشتند.
سرویس بهداشتی های اسکله دارای سرویس های ایرانی و فرنگی بود که صبح پول نمی گرفت وغروب موقع برگشت 10 بات می گرفت. بعد صبحانه توضیحات لازم داده شد و به افرادی که می خواستند کفش های مخصوص آبنوردی، کاور ضد آب برای گوشی و لوازم اسنورکلینگ می فروختند. جزایر جیمزباند به جزایر زیبا و فی فی به آب های زلال معروف است و تور امروز شامل اسنورکلینگ بود. بعد توضیحات به صف ایستادیم و کنار اسکله از هر خانواده عکس می گرفتند تا هنگام بازگشت بفروشند که واقعا منظره زیبایی نداشت بعد آن همه سوار قایق های تندرو شدند تا به سمت جزایر فی فی برویم. خوشبختانه قایق ها نو بود. ما اینبار برای بهتر دیدن منظره عرشه کشتی را انتخاب کردیم همراه ما 5 توریست هندی نیز در عرشه بودند به تمامی افراد جلیقه نجات داده شد و قایق حرکت کرد. تا مدت ها فقط دریا بود و هیچ چیز دیگری دیده نمی شد.
45 دقیقه بعد کم کم جزایر کله قندی از دور پدیدار شد. خدا رو شکر به جزایر که نزدیک می شدیم هوا آفتابی بود و خبری از ابرها و باران نبود. هرچه به جزیره ها نزدیکتر می شدیم زیبایی آن ها بیشتر به چشم می آمد در دل خدا را شکر کردم که حرف آن دوستی که می گفت جیمزباند زیباتر است درست ازآب در نیامد. زیبایی این ها اصلا باهم قابل مقایسه نیست. هر کدام جذابیت های خاص خود را دارد.
اولین جایی که پیاده شدیم maya bay بود. به قدری تعداد قایق ها زیاد بود که قایق ها به نوبت کنار اسکله پهلو میگرفتند تا مسافرانشان را پیاده کنند. قایق به آرامی کنار اسکله پهلو گرفت و لیدر زمان بازگشت به قایق را اعلام کرد و به راه افتادیم. از روی مسیر چوبی که در وسط جنگل درست کرده بودند به راهمان ادامه دادیم تا به ساحل رسیدیم.
ساحلی زیبا با شن های سفید و آب های زلال آبی بود. منظره به قدری زیبا بود که زمان را از دست دادیم و برای رسیدن به قایق باید می دویدیم. حیف از تمام زیبایی هایی که تنها 20 دقیقه می توانستیم از آن لذت ببریم. خوشبختانه به دلیل شلوغی اسکله مدتی طول کشید تا قایق مسافران را سوار کند و ما جا نماندیم.
مقصد بعدی phi leh lagoon بود. تمامی قایق ها وارد محوطه ای بین دو کوه بزرگ می شدند آب زلال و آبی و سرسبزی درختان بر روی صخره ها منظره زیبایی فراهم کرده بود که از دیدن این همه زیبایی سیر نمی شدیم. احتمالا در اینستا فیلم قایق هایی چوبی در این منطقه را دیده باشید قایق گوشه ای کنار قایق های دیگر پهلو گرفت تا اگر کسی تمایل دارد برای نیم ساعت عکاسی و فیلمبرداری قایق های چوبی سنتی را کرایه کند که هر قایق به مبلغ 2500 بات کرایه داده می شد. از قایق ما کسی این قایق های چوبی را کرایه نکرد اما مسافران مشغول به شنا و پدل برد سواری در آب های منطقه به عمق 5 متر شدند و بقیه نیز بر روی دماغه عرشه کشتی مشغول به عکاسی شدند. بسیاری از مسافران چینی که در تور بودند بلاگر بوده و تبلیغات کالاهای خود را انجام می دادند.
بعد از 45 دقیقه قایق به راه افتاد و phi leh lagoon زیبا را با تمام زیبایی هایش ترک کردیم. در راه از کنار صخره ای عبور کردیم که در پایین آن غار آهکی دیده می شد که به دلیل نقاشی هایی موجود در دیوار آن که انواع مختلفی قایق به ویژه قایق هایی شبیه کشتی وایکینگ ها وجود دارد به viking cave معروف بود امکان بازدید از این غار برای توریست ها وجود ندارد اما سرعت قایق را کم می کنند تا توریست ها نگاهی به داخل غار بیندازند و عکس بگیرند.
بعد آن به سمت جزیره میمون ها حرکت کردیم. توصیه شد که به میمون ها نزدیک نشویم و خوراکی همراه ما نباشد. تعدادی از توریست ها در گوشه و کنار جزیره بساط پیک نیک به راه انداخته بودند، چندتا از میمون ها به سمت آن ها رفتند. توریست ها همه از ترس فرار کردند و میمون ها وسایلشان را بهم ریختند و آب آشامیدنی توریست ها را برداشته و نوشیدند. کمی عکس برداری کردیم و دوباره سوار قایق شدیم تا اندکی جلوتر برای اسنورکلینگ قایق بایستد.
عمق جایی که برای اسنورکلینگ نگه داشتند از 8 متر شروع میشد و افزایش می یافت تنها حدود ده نفر از مسافران قایق برای اسنورکلینگ آماده شدند. من اولین باری بود که اسنورکلینگ می کردم و دیدن ماهی های رنگارنگی که اطراف شنا می کردند، فوق العاده بود. نیم ساعت بعد همگی سوار قایق شدیم به جزیره فی فی برای صرف نهار رفتیم. غذا شامل خوراک مرغ و برنج و دو نوع غذای تایلندی همراه با میوه بود. 45 دقیقه در جزیره توقف داشتیم. ساحل جزیره لبالب پر از توریست هایی بود که کنار ساحل آفتاب می گرفتند و شنا می کردند.
در امتداد ساحل درختان نارگیل همراه با میوه هایشان منظره زیبایی را خلق کرده بود. بعد نهار جزیره khai island برای شنا و تفریحات آبی رفتیم. جت اسکی های سه نفره و چهارنفره داشتند که افراد به صورت خانوادگی سوار میشدند. سرویس بهداشتی های جزیره نفری ده بات می گرفتند. در طرف دیگر جزیره در ساحل فرو رفتگی وجود داشت که ماهی های رنگارنگی در عمق کم شنا می کردند. زمانی که وارد آب می شدیم به دور ما جمع می شدند. برخی از تورها در این نقطه ساحل اسنورکلینگ می کردند .از یکی از کافه ها نارگیلی به مبلغ 100 بات خردیم. روش جالبی که برای خنک کردن نارگیل داشتند آن را درون یخدان هایی قرار داده بودند و پوست سبز نارگیل به طور کامل یخ زده بود.
یک ساعتی در ساحل به استراحت شنا با ماهی های رنگارنگ پرداختیم و در نهایت همگی سوار بر قایق شدیم تا به پوکت برگردیم. در راه برگشت موج های دریا شدیدتر شده بود و هر بار قایق روی یکی از موج ها می رفت ما که روی عرشه بودیم حسابی خیس شدیم و روی لباس هایمان شوره بسته بود. البته کسانی که داخل نشسته بودند هم از این امواج در امان نبودند و از قسمت های باز بالای شیشه ها آب به داخل می آمد و همه خیس شده بودند. وقتی به ساحل رسیدیم عکس هایی که صبح در اسکله گرفته بودند چاپ شده و به قیمت 250 بات می فروختند اما چون منظره خاصی نداشت ما نخریدیم.
سوار استیشن قدیمی که صبح به دنبالمان آمد شدیم و به هتل ها بازگشتیم. به بازارچه رفتیم که امشب شب آخری بود که در پوکت بودیم و باید فردا به پاتایا می رفتیم. مجدد از بازارچه غذای خوشمزه پاین اپل رایس را سفارش دادیم و مقداری میوه خریدیم.
خلاصه هزینه روز چهارم برای دو نفر:
هزینه خرید نارگیل 100 بات
هزینه خرید شام و میوه 320 بات
مجموع 420 بات
روز پنچ
مدت اقامت ما در پوکت به پایان رسید اگر مدت طولانی تری در پوکت اقامت دارید می توانید از تور زیب لاین هانومان و نمایش فنتاسیا هم استفاده کنید. ساعت هفت و نیم به بانکوک پرواز داشتیم. ساعت پنج ونیم صبح به فرودگاه رفتیم. ون ما را جلوی درب فرودگاه پیاده کرد و پس از عکس گرفتن از ما رفت. روی تابلوهای فرودگاه خبری از نام پرواز ما نبود و با سوال از باجه های مربوطه فهمیدیم باید برای پرواز های داخلی به طبقه پایین برویم و سوار شویم. پرواز برگشت نیز بدون بار بود و در این مدت آژانس هیچ کاری برای درست کردن وضعیت ما انجام نداد برای خرید بار 1692 بات بابت ده کیلو بار پرداختیم که با قیمت فرودگاه بانکوک بسیار تفاوت داشت.
چمدان ها وزن شدند و با مراجعه به دفتر شرکت هزینه بار را پرداخته و کارت پرواز را دریافت کردیم. در گیت بازرسی اجازه بردن میوه و آب را به هواپیما ندادند و همه را در سطل آشغال ریختند سعی کنید میوه در ساک دستی نداشته باشید. پرواز ما با یک ساعت تاخیر در ساعت 8:55 صبح انجام میشد پس باید در فرودگاه منتظر می ماندیم. مبل بزرگی در سالن انتظار قرار داشت و روی آن نوشته شده بود تنها مخصوص راهبان بودایی می باشد .
به فرودگاه سوارنابومی بانکوک رسیدیم. فردی با تابلویی که نام ما بر آن نوشته بود بین خروجی 3 و 4 منتظرمان بود. چون ما تنها مسافران تور پاتایا بودیم برای ما یکی از تاکسی های فرودگاه را کرایه کردند تا ما را به هتل پاتایا که در آن لیدرمان علی آقا منتظرمان بود، ببرد. پس از دوساعت به هتل Beston pattaya رسیدیم.
هتل پاتایا Beston pattaya هتلی 4 ستاره در شهر پاتایا می باشد. که تا مرکز شهر به مدت سی دقیقه پیاده فاصله دارد. هتلی تمیز و در محله ای آرام و بدون هیاهو می باشد. علی آقا در لابی هتل منتظر ما بودند. ابتدا راجع به خیابان های پاتایا صحبت کردند که پاتایا دو خیابان اصلی دارد و اینکه از چه مراکزی پول را تبدیل کنیم مراکز خرید معروف پاتایا را معرفی کردند و بعد هم راجع به برنامه تورها تبلیغ کردند.
برای امشب قصد دیدن نمایش آلکازار را داشتیم از قبل روی سایت مجموعه قیمت بلیط ها را چک کرده بودم، برای هر نفر در قسمت وی آی پی 1800 بات بود. علی آقا قیمت هر نفر 1200 بات را پیشنهاد دادند که در نهایت با چانه زنی به مبلغ نفری 900 بات به توافق رسیدیم برای بقیه تورها هم قرار شد عصر که بلیط نمایش را آوردند، تصمیم گیری کنیم.
از هتل خارج شدیم تا پول چنج کنیم و قیمت تورها را بپرسیم. در سفر نامه ها ذکر کرده بودند که کیوسک های TT به رنگ زرد با نرخ بهتری چنج می کنند اما در راه، کیوسک هایی به رنگ نارنجی دیدیم که نرخ آن ها از بقیه هم بهتر بود.به طور کلی در تایلند از نرخ صد دلار سه هزار بات تا صد دلار سه هزار و دویست و 70 بات چنج کردیم. برای چنج از ما پاسپورت خواستند که متاسفانه در هتل بود اما پول را چنج کرد. البته بعد ها مسافرانی را دیدیم که گفتند برخی جاها تا متوجه می شدند دوستان ایرانی هستند از چنج کردن پول آن ها خودداری می کردند و مجبور بودند جست و جو کنند تا جایی را برای چنج گول با نرخ کمتر پیدا کنند.
کمی در شهر گشتیم. شهر بسیار خلوت بود. به نظر من پوکت جای جذاب تری بود. اینجا خبری از خانواده ها نبود و بیشتر افراد به صورت مجردی دیده می شدند. کمی گشتیم ومغازه ای که تور بفروشد پیدا نکردیم. به هتل بازگشتیم تا با لیدر به توافق برسیم.
تورهایی که لیدر معرفی کرده بود شامل:
1. پکیج وی آی پی یک که از 9 صبح تا 4 عصر و همراه نهار و بیمه بود و شامل فیل سواری، بازدید از باغ وحش پاتایا که از تفریحات پاتایا است، نمایش کروکودیل ها، بازدید از ببر ها، بازدید از معبد بودای بزرگ پاتایا و بام پاتایا به قیمت 2300 بات بود.
2.پکیج وی آی پی دو شامل دیدار از بزرگترین باغ گل استوایی،شوی تایلندی با لباس های سنتی، نمایش ماشین های کلاسیک، پارک ژوراسیک، بازارچه شناور روی آب، قایق سواری در رودخانه و شوی فیل ها به مبلغ 2300 بات که تا 2000 بات جای تخفیف داشت.
3. تور جزیره کولارن. از ساعت نه صبح تا پنج عصر همراه با نهار و تفریحات آبی جت اسکی، بنانا سواری،پاراسل، اسنورکلینگ و بازدید از جزیره به قیمت 2000 بات بود.
تورهای دیگری مانند تور بازدید از مینی سیام، تور بازدید از معبد 300 ساله، تور جنگل تارزان و تور پارک آبی نیز داشتند. ما خودمان قصد بازدید از باغ استوایی نانگ نوچ و معبد حقیقت و بودای بزرگ پاتایا را داشتیم برای جزیره کولارن نیز می خواستیم به اسکله برویم و با کشتی های مسافربری خودمان را به جزیره برسانیم قیمت بلیط کشتی ها نفری 32 بات بود و مدت سی دقیقه راه بود. اما توری که لیدر پیشنهاد می داد بازدید از جزیره به همراه تفریحات آبی بود که قیمت هرکدام به تنهایی بیشتر از تور پیشنهادی می شد. در نتیجه تنها تور جزیره کولارن با قیمت نهایی نفری 1800 بات را تهیه کردیم و تصمیم گرفتیم بقیه مکان ها را خودمان برویم.
پس از خرید تور آماده شدیم که به برنامه نمایش آلکازار برویم. در خیابان سر هتل هیچ ریکشایی پیدا نکردیم در نتیجه به سمت چهار راه رفتیم و تصمیم گرفتیم سوار موتور شویم به نمایش برویم. در سایر سفرنامه ها، موتور با مبلغ کمتر کرایه کرده بودند اما به چند موتور که قیمت پایین را پیشنهاد دادیم راضی نشدند. نمی دانم چون فصل توریستی بود اینقدر قیمت کرایه ها بالا بود یا نه. خلاصه با موتوری به قیمت 80 بات توافق کردیم و ما را به سالن نمایش برد.
آلکازار شو نمایشی است که در آن هنرمندان با پوشیدن لباس های زیبا و آرایش های مخصوص به هنرنمایی و رقص می پردازند. دکور پشت صحنه، لباس ها و گریم ها چنانی سریع تغییر می کردند که اصلا متوجه جابجایی ها نمی شدیم. نمایش یک ساعت طول می کشید و در طول اجرا تصویربرداری و فیلمبرداری ممنوع بود. پس از پایان نمایش هنرمندان در محوطه جلویی سالن نمایش در ازای دریافت نفری 100 بات با بازدیدکنندگان عکس می انداختند.
بعد از نمایش تصمیم گرفتیم کمی در شهر پیاده روی کنیم در جلوی سالن، بازارچه غذا و میوه ای بود که تنوع بازارچه پوکت را نداشت. غذاهایی که می فروختند بسیار عجیب بود. نزدیکی هتل نیز که ظهر گشته بودیم غذای خاصی پیدا نکردیم پس تصمیم گرفتیم در همین بازارچه چیزی برای خوردن پیدا کنیم. خانم مسلمانی در یکی از غرفه ها انواع مرغ های سوخاری حلال با سس های مختلف می فروخت. هر پرس برنج 15 بات و پدتای تایلندی ( غذایی شبیه ماکارانی با سس رقیق تر و کاهو میان رشته ها) پرسی 40 بات، هر ران مرغ سخاری 15 بات بود.
مقداری مرغ سخاری با طعم های مختلف و یک پرس پدتای تایلندی خریدیم. در مرکز بازارچه، صندلی هایی برای نشستن قرار داده بودند. بعد شام آرام آرام در امتداد ساحل قدم زدیم تا به صورت اتفاقی به غرفه فروش تور خانم تایلندی رسیدیم که بروشورهای فارسی نیز داشت. متوجه شدیم همسر خانم ایرانی هستند. هم تور به صورت پکیج داشتند و هم تورهایی به یک مکان خاص انجام می دادند.
